OddlandAlbum

Hoewel voormalig collega David Nummerdoor redelijk positief was in zijn recensie van “The Treachery Of Senses”, was hij niet echt uitvoerig in de kennismaking met de band Oddland. Deze Finse band bestaat sinds 2002 en produceerde voorafgaand het debuutalbum drie demo’s. Hoewel er tot aan 2008 gepassioneerd muziek wordt gemaakt, resulteert het pas vanaf dat jaar in een serieuze aanpak en dan vooral na het winnen van de ‘Suomi Metal Star’ in 2011. Die prestigieuze prijs levert gelijk een contract op bij het grote Century Media en het bij dat label verschenen “The Treachery Of Senses” wordt over het algemeen positief ontvangen. Dit opent ook de weg naar vele optredens in Europa, waaronder een optreden in ons eigen land tijdens Progpower Europe in 2013. Ondertussen is de band in zee gegaan met het Amerikaanse Sensory Records.

Oddland maakt progressieve metal met zeer aanwezige, soms wat lomp aandoende gitaarriffs en strak, direct drumwerk. Daarbij schuwt de band de nodige techniek niet, die dan ook zeer aanstekelijk kan werken. Hoewel de gelijkenis met een band als Periphery verre van sluitend is, kunnen de fans van die band dit zo maar eens waarderen. Een gelijkenis die ik ook niet uit de weg wil gaan is die met Devin Townsend en Tool. Maar bijvoorbeeld de logge maar zeker ook aantrekkelijke riffs doen weer denken aan een band als Gojira. Nu zou je denken dat al deze gelijkenissen ook gelijk de valkuilen van deze band zijn, maar omarm ik desondanks de frisse aanpak van veel nummers. Het zit hem vooral in de intro’s, de details en afwijkende aanpak dat deze plaat de middenmoot ontstijgt, waar David het in zijn bespreking van het debuut ook al over heeft. Zo is Faraway door de variëteit een zeer aantrekkelijk nummer dat je niet bij één luisterbeurt doorgrond hebt. Het is vooral de stijlvolle mix van allerlei andere bands die deze cd aantrekkelijk maakt. En als je die aanpak smaakvol weet te brengen kan je toch een aantrekkelijke plaat produceren, dat maakt Oddland wel duidelijk.

De songs op het tweede album “Origin” beginnen soms wat onorthodox, maar dat pakt vaak  verfrissend uit. Neem bijvoorbeeld Penumbra, waar zanger Sakari Ojanen vrij resoluut met een agressieve ondertoon in zijn stem uitpakt. Gaandeweg het nummer ontstaat er meer melodie in het instrumentarium en past Ojanen geleidelijk zijn stem aan naar de sympathieke stand. De gitaar riff die wordt gebruikt is onderhuids aanstekelijk. Prima track. Hidden begint met een wat cheesy intro van piano, maar de track voedt zich met een heerlijk geheimzinnig sfeertje. Overigens is het wellicht noodzakelijk voor de geïnteresseerde lezers te noemen dat Ojanen zich op dit album uitsluitend wijdt aan cleane vocals, er zijn alleen wat spaarzame grunts te horen in Faraway.

David noemde in zijn recensie ook al de referentie met het Zweedse Opeth en ik kan concluderen dat die impuls nog niet uit het systeem van de band is verdwenen. Neem bijvoorbeeld Thanatos, waar de gelijkenis bijna beangstigend is. Maar ook Hidden heeft die toets van de Zweedse band, niet in het minst geholpen door de prima zang van Sakari Ojanen. Zijn stem heeft op veel momenten veer overeenkomsten met die van Joel Ekelöf van Soen, maar dus ook met de stem van Mikael Åkerfeldt van Opeth.

Hoewel de band wel degelijk zo nu en dan een wat log geluid laat horen, is het geheel toch fris te noemen. De band durft zo nu en dan buiten de gebaande paden te treden, net toch even weer anders dan het gebruikelijk repertoire in de metalwereld. Eerlijkheidshalve moet ik aan het einde van deze recensie wel melden dat er geen absolute hoogtepunten of ‘klassiekers in de dop’ te noemen zijn, maar concluderend kan je zeggen dat het hele album over de hele linie sterk is. Het kan zo maar een groeidiamantje worden en is daardoor een aankoop, of op zijn minst een luisterbeurt waard.

Ruard Veltmaat