OdyssiceAlbum

Wat in het vat verzuurt niet. Een spreekwoord dat zeker van toepassing is op Odyssice. Opgericht in 1986 werden er in de eerste paar jaren een aantal demo’s opgenomen waar van er één o.a. nog gedraaid is in het roemruchte radioprogramma “Countdown Cafe”. Echter in 1990 kwam aan al het moois een (voorlopig) eind. Eind 1996 kwam er weer een teken van leven in de vorm van nieuw materiaal op CD: het mini-album “Moondrive”. Dit uit 4 delen bestaande (en 25 minuten lang) werkstuk voert ons mee op een autorit door de nacht, die de chauffeur de gelegenheid bied om zijn problemen te overdenken. Een effectieve “kapstok” om de instrumentale muziek van Odyssice een gevoel van eenheid te geven.

Maar dat was iets waar 4 jaar op moest worden gewacht. Maar geduld is een schone zaak en Odyssice is een band die ogenschijnlijk naar perfectie streeft. Perfectie die je al tegemoet straalt zodra je het album “Impression” in handen hebt. En al bladerend door het boekje valt het op dat het gehele artwork in dienst staat van de muziek. Korte begeleidende teksten bij een aantal nummers, toepasselijke foto’s. Er is alles aan gedaan om de beelden die de muziek oproept te versterken dan wel te verklaren.

Wat vanaf het begin opvalt is de sprankelende produktie. En is het meteen ook duidelijk waar gitarist Bastiaan Peters de mosterd vandaan haalt: zijn gitaargeluid is het best te beschrijven als een kruising tussen die van Andy Latimer en (in iets mindere mate) David Gilmour. De composities staan dan ook volledig in dienst van zijn gitaarspel, dat regelmatig net zo zingt als bij eerder genoemde grootheden. Geen technische hoogstandjes, maar vernuftige melodieën is het credo. De door piano- en strijkersklanken gedomineerde toetsen zorgen, samen met eenvoudige maar subtiel gespeelde drum- en baspartijen, voor de solide basis. Kortom, een CD die gewoonweg om meer schreeuwde.

En beeldend is de muziek zeker. Want de lijn die met “Moondrive” is ingezet word met verve doorgezet. De produktie is, zoals verwacht, van topkwaliteit. Een genot om naar te luisteren. Het hele album luistert overigens weg als een soort kleine wereldreis waarin o.a. Japan (Senkan), Sri Lanka (Anuradphapura) en Schotland (Flower of Scotland) worden aangedaan

Ook muzikaal is de lijn van “Moondrive” doorgetrokken want nog steeds is er een hoofdrol weggelegd voor het gitaarspel van Peeters ondersteunt door van der Wiel’s sprankelend toetsenspel. De ritmesectie heeft echter een zekere mate aan “drive” gewonnen. Met name Crusader is daarvan een mooi voorbeeld met lekker drumwerk van Boomsma.

Gebleven is ook de referentie aan Camel. Maar bij nadere beluistering kom je er toch achter dat er meer aan de hand is. Door het gebruik van een gitaarsynthesizer is Peeters in staat om “gitaarvreemde” klanken aan zijn instrument te onttrekken: sitarachtige geluiden in Anuradhapura, fluitklanken in Senkan, een cello in het emotionele Children of the Cloud. Samen met de afwisseling in de composities zorgt dit ervoor dat de verveling niet toeslaat. Ook de, bij vlagen, zwaar orkestrale toetsen zijn een lust voor het oor. En hopelijk neemt van der Wiel in de toekomst wat meer de hoofdrol want wat hij in Lokapalas en Olympus laat horen is in de beste Wakeman-traditie.

Hoogtepunten aanwijzen op een album als dit is erg moeilijk maar als het toch moet dan wijs ik op A Prophet’s Dream. Een stuk waarvan met name het langgerekte slotdeel qua sfeer wel iets weg heeft van de Camel-klassieker Ice. Ook zo’n heerlijk langgerekte gitaarsolo waarin Peeters nog eenmaal alle emotionele registers lostrekt.

Het is niet te hopen dat we nu weer 4 jaar moeten wachten op de opvolger van dit album dat behoort tot het beste wat er de afgelopen paar jaren is gemaakt in Nederland.

Christian Bekhuis

Aanvulling “Remastered And Expanded” (2012)

De oorspronkelijke versie van dit album is uitgekomen op het kleine Engelse label Cyclops Records dat zich specifiek richt op progressieve rockbands. Het album is in 2000 verschenen in een zeer beperkte oplage, waardoor dit album van Odyssice lang niet verkrijgbaar is geweest en voor de echte progressieve liefhebber een veel gezocht album. Hun deelname aan het Exposure ’88 album, waar ze met het nummer Losing Her vertegenwoordigd zijn, heeft de aandacht getrokken van Peter Lindenbergh. Een aantal exemplaren van deze unieke serie, waar naast Odyssice ook bands als Isildurs Bane, Rivendel, The Last Detail en Achet-Aton met een nummer staan, wordt hernieuwd aangeboden via het FREIA Music label. Deze hernieuwde samenwerking levert nu ook een heruitgave van het album “Impression” uit 2000 op.

Het oorspronkelijke album is volledig remastered, waardoor de ‘sprankelende productie’ nog steeds goed klinkt. Daarnaast is er een bonus cd “Expanded” toegevoegd, met demo versies, niet eerder verschenen versies, liveopnamen en oefenstukken. Deze extra opnamen maken deze heruitgave ook interessant voor degene die het oorspronkelijke album reeds bezitten en maken het totaal tot een uniek document voor deze band en de Nederlandse proghistorie. Jam # laat horen dat de heren tijdens de opname van het album er soms behoorlijk op los improviseerde. En het gitaargeoriënteerde slotstuk Genuine, opgenomen tijdens de soundcheck in de Boerderij in 2001, laat horen dat collega Christian Bekhuis in zijn recensie hierboven geen woord heeft overdreven met betrekking tot de kwaliteiten van gitarist Bastiaan Peters.

In het 26 jarige bestaan van deze band zijn er slechts drie albums verschenen van deze band. Na hun in 2010 verschenen album “Silence” is het wederom te lang stil rondom deze band. Laten we hopen dat er binnenkort echt nieuw materiaal gaat verschijnen.

Mario van Os