OdyssiceAlbum

Opgericht in 1986 timmert deze Nederlandse band Odyssice al vele jaren aan de weg. In hun ruim 27 jaar bestaan heeft deze band echter slechts drie albums uitgebracht. Kwaliteit boven kwantiteit geldt hier zeker. Odyssice is een instrumentale symfonische rockband geformeerd rondom gitarist Bastiaan Peeters. Het eerste levensteken van deze band was tijdens een radio-interview door Kees Baars met Bastiaan Peeters in het Veronica programma Countdown Café. Tijdens dit interview werd ook een eerste demonummer gedraaid, dat vele positieve reacties opleverde. Door meerdere bandwisselingen, waarbij alleen Peeters de constante factor is gebleken, duurde het toch nog zo’n tien jaar voordat hun eerste album (ep) “Moondrive” verscheen.

Na een eerdere heruitgave in 2003 via het Cyclops label is hun debuutalbum wederom opnieuw uitgebracht. Deze keer een in eigen beheer, volledig geremasterde en uitgebreide (expanded) 2-cd editie. Op de eerste cd vinden we het 25 minuten durende debuutalbum, aangevuld met de twee tracks die ook op de 2003 uitvoering stonden en twee nieuwe demo’s. De multimedia track Moonlive die op de Cyclops versie aanwezig was is verdwenen. De tweede cd bevat een live opname uit 2001 van hun optreden in de Boerderij te Zoetermeer op 26 oktober 2001 – waar ze in het voorprogramma van The Flower Kings optraden – en het optreden in De Lantaarn te Hellendoorn – waar ze samen met de Nederlandse band Salmon het podium deelden.

De eerste vier tracks – die dus tezamen hun in 1996 uitgebracht ep “Moondrive” beslaat – is een muzikale autorit van circa 25 minuten. Aan het eind van de vorige eeuw kon je in deze tijd nog een flinke afstand afleggen, tegenwoordig heb je toch al gauw meer tijd nodig voor een autorit. Het album opent met een afscheid in een gezellige locatie, waarna de hoofdpersoon via een grindpad naar zijn auto loopt en na het dichtslaan van de portier wegscheurt. Het eerste nummer – of eigenlijk het hele album – wordt gedomineerd door de gitaarsolo’s, die wellicht ook het tempo van de autorit weergeven. Op sommige plekken wordt duidelijk de maximum snelheid overschreden, maar toch is het geen gevaarlijke reis. Beheerst en vakkundig wordt de auto bestuurd en de luisteraars kunnen genieten van een enerverende en meeslepende rit.

Tijdens het openingsnummer Frustrations worden de registers meteen opengegooid alsof alle frustraties er direct uit moeten. De opzwepende gitaarsolo’s doen sterk denken aan die van George Kooymans in het nummer Radar Love (Golden Earring). And So Am I kent een veel rustigere start, een verlaten landweg waarop rustig verder gereden kan worden. De lang uitgerekte solo’s nodigen uit om lekker weg te zweven en hier en daar het gas wat verder in te drukken. Ook op Different Questions kan verder gereden worden op de cruise control, rustig voortdenderend over de goed lopende wegen. In de tweede helft wordt echter van versnelling veranderd en wordt de rit iets heftiger. De toetsen die de gitaargeluiden verder opzwepen maken duidelijk dat er meer verkeer op de weg is. In The Final Decision krijgt Jeroen van der Wiel (toetsen) een nog duidelijker rol als medebestuurder. We nemen een langere weg naar huis met een opening die meteen doet denken aan Supertramp.

Het eerste extra nummer Losing Her – dat van het in 1988 uitgekomen “Exposure” album afkomstig is – heeft de duidelijkste link met Pink Floyd. Het wederom gitaargeoriënteerde nummer bevat duidelijke Gilmour-invloeden, maar het nummer heeft ook de psychedelische invloeden en het specifieke toetsengeluid van het album “A Momentary Lapse Of Reason”. Een album dat net voor het verschijnen van dit nummer was uitgekomen.

Odyssice heeft met het opnieuw uitbrengen van dit debuutalbum een stuk geschiedenis van de Nederlandse progressieve muziek voor iedereen toegankelijk gemaakt. Degenen die dit album nog niet kennen, kunnen nu in het bezit komen van deze toch wel unieke uitgave. Voor de gelukkigen die de oorspronkelijke uitgave van dit album bezitten of degenen die de Cyclops heruitgave hebben, kan dit album toch een toegevoegde waarde zijn.

Mario van Os

2CD: