OdyssiceAlbum

Odyssice klinkt niet als de naam van een reggae- of new wave-groep. En dat is het dan ook niet. Odyssice maakt instrumentale symfonische rock in de traditie van bands als Camel en Finch. Wellicht was dat al bekend, maar de laatste écht nieuwe cd van Odyssice was inmiddels tien jaar oud en ook die is het cultcircuit nooit echt ontstegen. Een bescheiden herintroductie kan dus geen kwaad.

Het is prettig om te horen dat Odyssice het spelen niet verleerd is. “Silence”, het derde album van onze landgenoten is een onderhoudend album geworden dat smaakvol ingespeeld en fatsoenlijk geproduceerd is. De zeven stukken van in totaal 54 minuten zijn, met enige aandacht, behoorlijk van elkaar te onderscheiden. Zoals vaker met zuiver instrumentale muziek ligt de genericiteit wel eens op de loer, maar oudgedienden Bastiaan Peeters, Jeroen van der Wiel en Menno Boomsma en nieuwkomer Peter Kosterman slagen er juist in de muziek spannend te houden, al ligt het “waar heb ik dat thema nou ook alweer eerder gehoord?” wel regelmatig op de loer.

Peeters’ Latimer-achtige gitaarspel is nog altijd het meest in het oor springende element, maar ook bassist Kosterman weet zijn stempel op de muziek te drukken, bijvoorbeeld in Chinese Waters. Hoewel het merendeel van de plaat een tamelijk slepend karakter heeft, swingt de muziek bij vlagen ook behoorlijk, zoals op Memento en Swank. Misschien had dat nog wel iets meer mogen gebeuren.

“Silence” is een aanrader voor liefhebbers van degelijke, instrumentale symfo zonder al te schokkende verrassingen.

Casper Middelkamp