Ok GoodnightAlbum

Het viertal van Ok Goodnight wordt tot een band gesmeed wanneer de leden elkaar treffen op het Berklee College of Music in Boston, Verenigde Staten. In 2019 brengen ze hun debuutalbum “Limbo” uit. In juni van 2023 volgt het hier besproken tweede album.

Het betreft hier een conceptalbum over dieren en mythen dat het verhaal vertelt van een door droogte geteisterd land en de gevaarlijke zoektocht van twee vrienden om de regen terug te brengen. De band bestempelt zijn muziek zelf als progmetal. Dat heb je in het begin van het album nog niet echt door. Je hoort in het begin vooral veel melodie verpakt in een warme sfeer. Maar naarmate het album (en het verhaal) vordert, komt de progmetal steeds meer naar de oppervlakte. Wat dat betreft heeft het album een geweldige opbouw. Alsof er steeds een nieuwe laag wordt blootgelegd.

De eerste tracks zijn bijzonder sfeervol, met veel akoestische gitaar en subtiele toetsen. Casey Lee Williams heeft een prachtige warme stem, waarbij je je direct op je gemak voelt. Het titelnummer ontwikkelt zich als een schilderij. Met goed geplaatste streken ontvouwt zich een prachtig beeld.

Net zo indrukwekkend is het ingetogen The Raccoon (and The Myth) met mooie breekbare zang. Het loopt naadloos over in The Journey. Dat begint nog net zo ingetogen, maar je voelt dat verandering op komst is. De riffs worden langzaam geïntroduceerd en het geheel wordt heel subtiel meer complex. De gitaar krijgt alle ruimte voor een snerpende solo en ook wordt snel duidelijk dat drummer Augusto Bussio nog veel meer in zijn mars heeft.

De titel The Snake doet al vermoeden dat de heftigheid zal toenemen. En dat is zeker ook het geval. Wat zit er een veelzijdigheid in dit viertal! De dubbele basdrums donderen om je oren en de riffs beuken door je speakers.  Casey Lee Williams kan niet alleen heel kwetsbaar zingen, ze bezit ook een strot waarmee je helemaal overdonderd wordt. Wat een bereik!

Het instrumentale The Nightmare laat nog meer technisch vernuft horen. Complex, gelaagd en technisch hoogstaande progmetal wordt ons voorgeschoteld. Het duurt maar drie minuten, maar laat je versuft achter. Ik hoor invloeden van Tool, Haken, maar ook van The Mars Volta. 

In The Bear horen we de zang van Elizabeth Hull. Haar stem is wat lager, maar ze heeft net zo’n indrukwekkend bereik. Samen met de (verstaanbare) grunts neemt de intensiteit nog verder toe. Het is geweldig hoe technisch goed deze band is. In dit nummer gebeurt zoveel dat je het meerdere keren moet luisteren om het te kunnen doorgronden. 

The Crocodile en The Mountain zijn qua intensiteit het meest indringend. In beide nummers lijkt het wel of Jordan Rudess is aangeschoven achter het toetsenarsenaal. Verder is alles technisch van een zeer hoogstaand niveau. Er zitten af en toe wat rustpuntjes in die welkom zijn. De grunts in The Mountain worden mij na verloop van tijd wat teveel, maar effectief zijn ze wel. 

Vrienden, wat een indrukwekkend en diep gelaagd album is dit. Het is een onvervalste groeiplaat die bij elke luisterbeurt weer nieuwe geheimen prijsgeeft. De regen die je op het laatst hoort (oeps, spoiler) is bijna letterlijk welkom om even af te koelen. Ik ben bij Progwereld niet de progmetalspecialist, maar ik kan je wel vertellen dat dit muzikaal van een zeer hoog niveau is. Ga dit album ontdekken, ook, juist, als je jezelf niet meteen als progmetalfan zou bestempelen.