Omni

Mermaids

Info
Uitgekomen in: 2006
Land van herkomst: Polen
Label: Metal Mind Productions
Website: -
MySpace: -
Tracklist
Aglaophone (3:43)
Anai (5:12)
Molpe (8:10)
Parthenope (23:15)
Rafal Blazejewski: cello, toetsen
Marceli Latoszek: toetsen
Met medewerking van:
Piotr Chancewicz: gitaar
Aneta Lukaszewicz: zang
Mermaids (2006)
Omni, heruitgave (2006)
Omni (1985)

 

In 1985 maakte dit Poolse duo een plaat die op dat moment mooi in een hele generatie wat sombere, synthesizergestuurde muziekclubjes paste. Jean-Michel Jarre was nog niet de digitale Jan Vayne die hij tegenwoordig is, Vangelis had nog iets te zeggen en met Dead Can Dance, Depeche Mode en Bel Canto leek de synthesizer eindelijk weer serieus genomen te kunnen worden. “Omni” was geen revelatie, zelfs de gerevampte versie van eerder dit jaar kreeg geen handen op elkaar. Maar wie de opvolger “Mermaids” beluistert, moet toch concluderen dat Omni iets toe te voegen heeft.

Dan moet je gemakshalve openingsnummer Aglaophone even vergeten. Dat is een wat neofascistische ontmoeting tussen Rammstein en Klaus Schultze die ik liever niet had gehoord. Het doet een beetje denken aan wat het Nederlandse bandje Nerve presteerde voordat men de dwaling inzag.

Het tweede stuk Anai is heel wat aardiger en ook representatiever voor de rest van het korte album: stemmige, dromerige synthesizerklanken met cellostreken. Door de rare geluidseffecten en blue notes krijgt het geheel een wat spookachtige sfeer. Niet onaardig en ook de reden waarom ik aan Dead Can Dance moest denken, wat ik tegenwoordig bijna nooit meer doe.

Molpe is een nat stuk, met veel kabbelend water, synthesizerbliepjes en een stuwende beat. Het nummer heeft niet echt een melodie, maar wel een knappe opbouw, met steeds meer lagen. Dromerig, sober, mooi en traag.

Parthenope, het lange stuk van de plaat, is net zo stemmig, alleen gebeurt er niet zo gek veel. Het onvermijdelijke drummetje komt pas na 16 minuten, tot die tijd zitten we tussen de klankschalen, kerkklokken en nog meer water. Tangerine Dream aan de kalmeringsmiddelen, zoiets. Onthaastingsmuziek. Mooi en lyrisch, maar ook een beetje nietszeggend, leeg.Nou ja, fraaie muziek dus, behalve dat Teutoonse stukje metal-synth in het begin. Drie nummers met een trage opbouw en een langzame afbouw en daartussenin wat meer drukte, slaperige muziek voor een regenachtige zondagmiddag bij de centrale verwarming. Leuk en anachronistisch, want absoluut niet van deze tijd.

Erik Groeneweg

Send this to a friend