OntofieldAlbum

Ontofield is het project van de Engelsman John Graham. Hoewel hij al sinds zijn vijftiende levensjaar jaar gitaar en piano speelt, heeft hij nooit in bekende bands gespeeld en dit album is ook pas zijn eerste echte wapenfeit. Graham is een echte autodidact in de muziek, mede door ernstige gezondheidsproblemen geholpen. Vier jaar geleden leed hij aan een serieus hartprobleem, waardoor hij van de artsen een levensverwachting meekreeg van slechts een half jaar. Na een ingrijpende operatie pakte hij tijdens het vierjarig herstel het muziek maken weer op en leerde zichzelf diverse instrumenten bespelen en programmeren. Ondertussen is hij full-time muzikant geworden en hoewel hij een geslaagd zakenman was voor zijn gezondheidsproblemen, is hij nooit meer in die branche aan het werk gekomen. Naast het maken van muziek werkt hij als vrijwilliger voor een instantie die zieken en ouderen naar ziekenhuizen en artsen vervoeren.

Je kan gelijk goed horen dat Graham een grote liefde voor progressieve rock heeft, want die passie druipt zowat van dit album af. Wat vanaf het begin ook duidelijk naar voren komt, is dat  Graham zichzelf tot  een begenadigt Multi-instrumentalist heeft gevormd, want alle instrumenten komen meer dan prima uit de verf. De teksten voor de songs schreef Graham kort nadat hij net uit het ziekenhuis kwam en worden onder andere gevoed door zijn ervaringen in het zakenleven. Het woord Ontofield is voortgekomen vanuit het idee dat we allemaal onze eigen werkelijkheid maken. ‘Ontofield’ staat voor een verzameling of een speelveld van mogelijke en potentiële realiteiten die ons allen omringt. Ieder mens maakt en beleeft zijn eigen realiteit en beoordeelt op zijn manier goed en kwaad.

De muziek van Graham kent vooral in de eerste luisterbeurten grote gelijkenissen met namen als Tangerine Dream, Also Eden, Marillion, Pendragon en Galahad. De stem van Graham heeft vaak overeenkomsten met Steve Hogarth,  zoals in het eerste gedeelte van de titeltrack, maar weer later in de song gaan de gedachten uit naar Nick Barrett. Sleeping with Fractals geeft eigenlijk in één song aan wat Graham in zijn mars heeft en is tevens een graadmeter voor de rest van het album. Hier komt het licht elektronische en ambientachtige aspect van Galahad ten tijde van “Following Ghosts” naar voren, maar ook een vleug Tangerine Dream. Ook The Key is een typisch Galahad song, groots in zijn entree, vergezeld van geïntegreerde historische radiostemmen, gierende Hammondtoetsen, roffelende drums en felle gitaarriffs. Als je de drums hier hoort, geloof je nooit dat dit een geprogrammeerde versie is, zo natuurlijk komen deze uit de luidsprekers.

De fans van de jaren negentig fase van Pendragon moeten vooral eens luisteren naar My Machine. Een piano-entree doet je gelijk denken aan Clive Nolans vingers ten tijde van “The Window Of Life” en “The Masquerade Overture”. Ook de andere instrumenten inclusief zang en gitaarsolo zouden niet hebben misstaan op de genoemde albums. Dan hebben we ten slot nog Underlying Symptoms. Die song zal de Marillionfans met hun liefde en voorkeur voor de jaren tachtig Marillion weer bevredigen, met een toetsenriedel die sterk doet denken aan Incommunicado.

Na een uitvoerige en grondige bestudering van het album, komt er toch meer eigen identiteit naar boven drijven dan in de  eerste luisterbeurten. Na een tijdje voel je merkbaar het plezier in het produceren van muziek. Graham bundelt de vele invloeden samen tot een stuk muziek dat onherroepelijk de kwaliteit en vakmanschap aantonen. Liefhebbers van de genoemde bands moeten dit toch echt eens checken. Wellicht gaat de kwaliteit wat verder dan een goedkope ripp-off. Eigenlijk weet ik het wel zeker. Dit is de moeite waard.

Ruard Veltmaat