OpethAlbum

Het Zweedse Opeth is inmiddels toe aan zijn vijfde album en evenals in de vorige vier gevallen is ook dit nieuwe album Blackwater Park (gestoken in een werkelijk schitterende hoes die de naargeestige tekstuele droefheid van de band perfect weergeeft) weer beter dan de voorganger, het al niet misselijke, “Still Life” uit 1999. De band begon in 1994 met het album “Orchid” waarop de muzikale death metal van de band opvallend genoeg bleek te zijn voorzien van een behoorlijke dosis akoestische invloeden. Op de twee daarop volgende albums “Morning Rise” en “My Armse, Your Hearse” bleken de composities van Opeth langer, melodieuzer en met meer paganistische, folky invloeden te zijn doordrenkt. Het twee jaar geleden verschenen album “Still Life” toonde aan dat Opeth tussen het brutale geweld ook wonderschone symfonische passages kon spelen die werden opgesierd met mooie close-harmony vocalen.

Het nieuwe album gaat nog een stap verder. Vier van de acht nummers klokken over de tien minuten en wat binnen deze lengte aan muzikale kwaliteiten door de band wordt gedemonstreerd, valt bijna niet te beschrijven. Opeth moet je voelen, beleven en meemaken. Uiterst krachtig, boeiend geëxperimenteer met onaardse gitaarpartijen, bovennatuurlijk drumwerk, melancholieke teksten en met een diepgang die je bij geen enkele andere band in de metal en progscene zal aantreffen. Vergeleken met Opeth staat Dream Theater nog in de kinderschoenen…

Het verbluffende epos The Leper Affinity opent het album sterk met zijn krachtige bombast. De afwisseling in de zang tussen de death-grunts van zanger Mikael Akerfeldt en zijn normale, maar gepassioneerde stem, vormen een onwaarschijnlijk effectief contrast. Opmerkelijk omdat zijn zangstem op zich al tot de betere in het genre behoort.

Bleak met zijn dik negen minuten, zet de opening op gewelddadige wijze voort. Hierin hoor je voornamelijk grunts en met een hoofdrol voor het uiterst complexe drumwerk van Martin Lopez wat soms doet  denken aan Terry Bozzio (U.K., Frank Zappa). Hierna volgt het eerste rustpuntje op dit album in de vorm van het folky, semi-akoestische Harvest.

Daarna is het weer ruim tien minuten wegzweven op het goddelijk mooie gitaargeluid van de tandem Akerfeldt/Lindgren in The Drapery Falls. Zij openen dit stuk muziek waarna middels een vervormde zangpartij over de jankende gitaren heen het nummer groeit naar een overdonderend middenstuk waarin de grunts zich ook weer laten gelden. In de finale worden de gitaarmuren tot maximale proporties opgetrokken en wordt de luisteraar meegezogen naar de onpeilbare diepten van Opeth’s muzikale vakmanschap. Je weet echt niet wat je overkomt bij het aanhoren van zo veel brutale schoonheid. Dirge For November opent als een akoestische gitaarballade met normale zang en is in de opening behoorlijk symfonisch getint, waarna een huiveringwekkende gitaarsolo je naar de donkere kant van Opeth voert om vervolgens weer mooi tokkelend te eindigen.

Mede dankzij de glasheldere productie van Porcupine Tree’s Steven Wilson zijn alle breaks, drumroffels en akoestische passages tot in de kleinste details perfect te horen. Het meest progressieve nummer is The Funeral Portrait dat in de verte herinneringen aan Rush oproept (periode “2112”). Het slotakkoord wordt gevormd door het onweerstaanbare titelnummer Blackwater Park. Ook nu hoor je weer de vertrouwde bombastische gitaarerupties die zo kenmerkend zijn voor Opeth en die op de meest onwaarschijnlijke momenten worden afgewisseld met kraakhelder akoestisch vernuft.

Vaststaat dat de band over een grote hoeveelheid inspiratie beschikt, want de 67 minuten zijn voorbij voordat je het beseft. Het enige wat je dan nog kunt doen is de cd maar weer opnieuw opzetten om nog meer te ontdekken in de onpeilbare schoonheid van dit kunstwerk van Opeth.

Gerard Augustijn

CD:

CD + DVD-audio (5.0 surround remix):

2LP: