OpethAlbum

Bij onze muzieksoort wordt nog wel eens gediscussieerd over de toevoeging ‘progressief’ in de genrenaam. Als er één band is die boven deze discussie verheven is, is het wel Opeth. Begonnen als technische death metalband is de band uitgegroeid tot één van de vaandeldragers van de progressieve rock. Ook over de welhaast smetteloze live-reputatie van deze band valt weinig negatiefs op te merken, getuige ook deze laatste release: “Garden Of The Titans: Live At Red Rocks Amphitheatre”.

Het album is op (dubbel) vinyl verkrijgbaar, evenals in een uitgave met twee cd’s en een dvd of blu-ray. We hebben hier dus op alle variaties te maken met een dubbelaar. En toch kent het album maar tien nummers. Als je deze band een beetje kent, zal het je niet verbazen dat we hier toch bijna anderhalf uur muziek voorgeschoteld krijgen. Hoewel muziek, de eindeloze oraties van zanger Mikael Åkerfeldt nemen ook de nodige tijd in beslag. Dat de man over gortdroge humor beschikt, maakt dat nog enigszins draaglijk.

Zoals reeds vermeld is ook dit live album wederom van weergaloze kwaliteit. We kunnen Opeth zonder twijfel één van de beste live bands uit het genre noemen (en eigenlijk ook wel daarbuiten). Als je deze band wel eens in levende lijve hebt aanschouwd, weet je ook dat we hier niet met een in de studio opgepoetst live-album te maken hebben (hoewel Åkerfeldt in één van zijn monologen iets anders lijkt te beweren). Dit album schaart zich moeiteloos in het rijtje met illustere voorgangers als “The Roundhouse Tapes” en “In Live Concert At The Royal Albert Hall”.  De setlist bestaat uit een gevarieerde bloemlezing van verschillende albums, waarbij alleen het laatste album “Sorceress” met meer dan één nummer is vertegenwoordigd. En die nummers blijven zonder problemen overeind tussen krakers als Ghost Of Perdition en Deliverance.

De band beleeft hier collectief een topavond. Toetsenist Joakim Svalberg blijkt ook live een zeer waardevolle toevoeging aan de band. Ook de oudere nummers worden hier uitgerust met extra toetspartijen die zeker een waardevolle toevoeging zijn. En het lijkt wel of de zang van Åkerfeldt elke keer weer beter worden. Hij grunt nog steeds als een beest, maar het zijn vooral zijn ‘normale’ vocalen die buitengewoon klinken.

Met de nieuwe koers die de band de laatste jaren lijkt ingeslagen, zou het best eens zo kunnen zijn dat fans uit de beginjaren van de band uiteindelijk zijn afgehaakt. Desalniettemin worden de echte metal stampers live nog steeds met veel verve en ogenschijnlijk ook met veel plezier gebracht. Omdat er ook veel relatief nieuwere nummers op de setlist staan, krijg je gewoon een zeer gevarieerd optreden voorgeschoteld. En het mag dan allemaal wat minder metal zijn tegenwoordig, live wordt er gewoon keihard gerockt.

Als het verpletterende Deliverance de show uiteindelijk afsluit, weet je dat je wederom een topproduct van een hele goede band hebt beluisterd. Als één van de aanvoerders van de hoofdmacht van de prog metal maakt de band zijn reputatie meer dan waar.

Ralph Uffing