OpethAlbum

Eerder vandaag kreeg ik mijn kantoorgenoot onbedaarlijk aan het lachen door in een onbewaakt ogenblik een riedeltje uit de musical “The Sound of Music” te fluiten – u weet wel, dansende nonnetjes, croonende Nazi’s, gemoedelijk loeiende alpenkoeien, dat werk. “Wat doet Julie Andrews in vredesnaam op Progwereld?”, hoor ik u denken. Welnu, het nieuwe album van Opeth doet mij een beetje denken aan een ander liedje uit deze musical: op de wijze van How Do You Solve A Problem Like Maria? speelt mij al enige tijd de vraag “How do you solve a problem like Opeth?” door het hoofd wanneer ik denk aan “Heritage”, het nieuwe album van Mikael Åkerfeldt & co. Immers, net als novice Maria vormt Opeth zich niet bepaald klakkeloos naar de verwachtingen.

In interviews beloofde Åkerfeldt reeds dat het nieuwe Opeth-album niet zou worden wat de fans voor ogen hadden. Natuurlijk heeft de band al eens eerder zoiets uitgehaald: op “Damnation” was immers de metal in geen velden of wegen te bekennen. Echter, waar dat album nog klonk als een aaneenschakeling van de zachte stukken uit typische Opeth-composities is “Heritage” op het eerste gehoor moeilijker in de Opeth-canon in te passen. Hoewel met name het stemgeluid van Åkerfeldt onmiskenbaar is en ook andere elementen van de muziek verraden welke band we hier horen spelen, is het spelletje dat gespeeld wordt “Ik Ben Altijd Twee Keer Zoveel 1975 Als Jij!” in plaats van “Blugugurgel Voor Eeuwig En Altijd!”. “Heritage” is namelijk een eerbetoon aan de prog en hardrock uit de jaren ’70, en niet zomaar de logische vervolgstap voor een succesvolle progressieve metalband.

Dit is nog wel het duidelijkst te horen in Slither, dat een eerbetoon is aan Ronnie James Dio en volzit met verwijzingen naar Rainbow, met een heftig Ritchie Blackmoriaans gitaarsolo, en Black Sabbath ten tijde van Dio’s lidmaatschap van deze Birminghamse beukers. Andere nummers zijn minder direct te herleiden tot een enkele bron. Het langste nummer, Famine, combineert een minimalistische, haast spacerockachtige opbouw met protometal-riffs en Jethro Tull-fluit – een beetje alsof Ian Anderson een frappuccino’tje heeft gedaan met Tony Iommi met de heren van Pink Floyd als barrista.

Het indrukwekkende aan “Heritage” is dat de invloeden goed te horen zijn, zonder dat het album ten onder gaat aan kopiedrang of uiteenvalt in fragmenten (waar “Watershed”  wel last van had). Op deze manier is dit toch zonder meer een echt Opeth-album: de band is altijd bijzonder sterk geweest in het op dusdanige wijze combineren van op zich niet bijzonder originele elementen dat het resultaat toch spannend en vernieuwend is. Hoewel “Heritage” niet direct kan wedijveren met de beste albums van de band (naar mijn bescheiden mening zijn dat “Blackwater Park”, “Deliverance” en “Ghost Reveries”), toont de plaat wel aan dat Opeth nog steeds een band is die zich wil en kan ontwikkelen.

Echter, hoewel de band er wel in geslaagd is wederom een spannend album te creëren, is het wel eens te meer duidelijk geworden dat Martin Axenrot een beduidend minder spannend drummer is dan zijn voorganger, Martin Lopez. Hoewel zijn drumwerk doorgaans gedegen en vaak zelfs meer dan dat is, mist hij de waanzinnige flair die Lopez’ stijl kenmerkte. Op The Lines In My Hand, bijvoorbeeld, slaagt hij er niet in het huppelige drumloopje echt te laten swingen, wat het nummer niet ten goede komt. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, en Axenrot is geen drummer waarvoor je je hoeft te schamen – maar toch, maar toch…

Enfin, al met al kom ik tot de conclusie dat Opeth deze keer weer wel heeft weten te bewerkstelligen wat met “Watershed” niet gelukt was: mij aangenaam te verrassen. Als direct eerbetoon aan de jaren zeventig is “Heritage” anders dan het eerdere werk van de band, maar het album is niettemin onmiskenbaar een Opeth-product. Opeth is wispelturig, maar juist daarom is er niet echt a problem like Opeth: zo blijft het allemaal spannend. Ik ben benieuwd waar deze nieuwe richting naartoe zal leiden.

Christopher Cusack

CD:

CD + DVD-audio:

2LP: