OpethAlbum

Hoewel elk album van Opeth me wel wat te bieden heeft, is het toch “Pale Communion” dat bij mij de meeste rondjes heeft gedraaid. Het daaropvolgende “Sorceress” kende een stel goede nummers, maar viel als geheel tegen en “Cauda Venenum” pakte me eigenlijk nooit. Ook de eerste singles van het nieuwe album vielen me wat tegen en ik verwachtte dan ook weinig van “The Last Will And Testament”.

En wat heb ik het mis gehad! Na een stuk of acht beluisteringen is dit album het meest consistente album dat Opeth heeft uitgebracht, nog consistenter ook dan “Pale Communion”. Ja, deel 1 klonk op Spotify nog niet top, en misschien is het op zichzelf staand geen topnummer, maar dat komt met name omdat deze nummers afzonderlijk niet goed tot hun recht komen. Het is daarom ook niet vreemd dat Åkerfeldt en consorten hebben gekozen alleen het laatste nummer een titel te geven (daarover straks meer).

Qua geluid horen we nog steeds de Opeth die we kennen sinds “Heritage”: een warm stevig proggy geluid, ditmaal met een grote rol voor de nieuwe drummer Vayrynen. Qua tekst is dit een conceptalbum naar een verhaal van Åkerfeldt, dat speelt net na de Eerste Wereldoorlog en handelt over familie en erfelijkheid. Nogal donker, precies zoals je verwacht bij een album als dit.

Zoals vaak gememoreerd in de pers over dit album komen hierop de grunts terug, maar met mate en met name omdat het binnen het verhaal past. Alle verschillende stemmen helpen bij het neerzetten van het verhaal, ook de aparte vocoderzang van dochter Mirjam Åkerfeldt op de opener.

Echt verrassend zijn de deelname van Europe’s Joey Tempest (voor de wat hogere zang op II) en die van Jethro Tull’s hoofdman Ian Anderson, zowel als verteller maar ook op dwarsfluit op IV. Muzikaal hoor ik veel echo’s van “Pale Communion”. Zo herbergt III de complexe prog van Cusp Of Eternity, een tegendraadse gitaarsolo, en de treurig zoete strings van Faith In Others. Die strings komen overigens op dit album regelmatig terug, met name tijdens het Eftelingachtige begin van V.

Ondanks al die gastrolletjes is de hoofdrol op dit album toch weggelegd voor een rits ijzersterke melodieën, en dat is de reden dat je dit album blijft opzetten. Verrassen doet Opeth ook, soms positief (zo triomfantelijk als op VI klonk Opeth nooit), een enkele keer wat minder positief (de wat merkwaardige Jambalaya-achtige samenzang aan het einde van het album).

Het album kent in VII een duidelijke afsluiting, maar is toch nog niet afgelopen. De nageboorte is getiteld A Story Never Told. Muzikaal is deze ballad voor de pure progliefhebber misschien wel het meest interessant: het begin neigt wat naar Änglagård, gevolgd door weer een mooie zanglijn. Misschien wat smartlapperig (waarom denk ik, terwijl ik dit schrijf, nu opeens aan Genesis’ Afterglow?), maar daarom niet minder mooi.

Met de albums van Leprous, Caligula’s Horse, en Crippled Black Phoenix werd uw recensent al behoorlijk verwend dit jaar. Met “Last Will And Testament” is het dringen in de top drie.