Ik weet niet wat er in het water zit in Spanje, maar op de een of andere manier lijken de Spanjaarden een bijzondere band te hebben met de muziek van Mike Oldfield. Het kan natuurlijk ook zijn dat de van nature al emotionele inwoners van het Iberisch schiereiland met name door de gevoelige en ontroerende lading van de muziek van de Britse maestro worden aangetrokken. De folkinvloeden en het gebruik van de akoestische (Spaanse) gitaar zal er misschien ook bij geholpen hebben. Een andere verklaring heb ik niet voor het feit dat er relatief veel Spaanse groepen de muziek van Oldfield hebben geadopteerd en er, in sommige gevallen, hun eigen interpretatie aan hebben gegeven. Dan heb ik het met name over de Asturische groep Tubular Tribute en Fadalack. Maar ook de Madrileense gitarist Manu Herrera kan er wat van. Ook de buren uit Catalonië hebben besloten een duit in het zakje te doen. In dit geval een modern orkest met als alma mater de universiteit van Barcelona. Het orkest noemt zichzelf Opus One.
Op 25 mei 2023 zond de Universitat Autònoma de Barcelona (UAB) gratis en open voor de hele wereld op haar YouTube-kanaal een concert uit ter ere van de 50e verjaardag van de release van het album “Tubular Bells” van de Britse muzikant Mike Oldfield, vertolkt door het Opus One-orkest, gedirigeerd door Xavier Alern. Deze professor doctor, UAB-docent Musicologie, is de grote man achter het project. Hij is verantwoordelijk voor het idee en de transcriptie en is bovendien als orkestleider, bassist en gitarist actief tijdens het optreden. Het evenement, een coproductie van UAB en Opus One, omvatte de medewerking van de ALBA Synchrotron-faciliteit om een unieke sfeer te creëren, die wetenschap en kunst combineert in een bijzondere setting.
Opus One is een muziekgroep met moderne instrumenten, bestaande uit zeventien muzikanten, waaronder verschillende docenten en alumni van de UAB. Het geheel wordt gepromoot door de al genoemde Alern, om hulde te brengen aan Mike Oldfield en de 50e verjaardag van zijn meesterwerk. De naam van de muziekgroep houdt verband met de oorspronkelijke titel van het album. Oldfield veranderde echter van gedachten toen hij tijdens een opnamesessie enkele buisklokken opmerkte, die hij later in zijn project verwerkte. Alerns plan bestond uit het aanbieden van een nauwkeurige interpretatie van “Tubular Bells”, zonder anachronismen en met het grootste respect voor de geest van de mythische opname uit 1973. En ik kan gerust vaststellen: dat is uitstekend gelukt.
De videostream van circa vijftig minuten begint met de voorbereiding voor het optreden, de set-up van de instrumenten in het schelpvormige, futuristische gebouw met de naam ALBA Synchrotron. Het gaat hier om een hypermodern laboratorium voor lichtbronnen. Tegen de achtergrond van dit moderne gebouw speelt Opus One zijn eerbetoon aan Mike Oldfield, badend in blauw licht. De hal is verder leeg, er is geen publiek aanwezig.
Het orkest speelt uiterst nauwgezet en blijft extreem dicht bij het origineel, met een hoofdrol voor muzikaal leider professor Alern op bas en akoestische gitaar. De prof zit relaxed met gekruiste benen, net zoals Oldfield zelf zat toen hij het live speelde voor de BBC, in november 1973. Daar doet de sfeer van het optreden ook een beetje aan denken. De orkestleden zijn gekleed in stemmig zwart, dat benadrukt nog een keer het plechtige en serieuze karakter van dit evenement. Maar liefst zes (bas)gitaristen moeten de complexe gitaarpartijen vertolken, daarnaast is een belangrijke rol weggelegd voor toetsen, dwarsfluit en percussie (pauken en klokken). Opmerkelijk: slechts een enkeling werkt met bladmuziek. De vijftien dames en heren musici zijn overduidelijk professionals en meer dan toegerust voor hun muzikale taak. Er wordt met veel liefde, toewijding en respect voor het origineel gespeeld. OK, er worden een paar minuscule foutjes gemaakt en soms is de mix niet helemaal correct. Maar verder is deze vertolking ronduit indrukwekkend en benadert het de perfectie.
Het geheel wordt goed in beeld gebracht, misschien wordt het soms een beetje saai. De spanning ligt in de muziek en is goed voelbaar. Acteur/zanger Xavier Lite is goed op dreef in zijn rol als MC. Het wat dromerige Peace is zeker zo sterk en de Caveman-sectie is precies goed. De overgang van het ingetogen einde van Part 2 naar het jubelende The Sailor’s Hornpipe is als altijd verrassend en verfrissend tegelijk. De mandoline van Alern speelt een hoofdrol. Het moet gezegd: een uitstekende, waarheidsgetrouwe uitvoering van Oldfields iconische debuutalbum. Muchas gracias, señores!
Voor alle duidelijkheid: Mike Oldfield was niet persoonlijk betrokken bij dit project.