Ora NombroAlbum

Ik heb het niet op Dream Theater. En al helemaal niet op Dream Theater klonen.

Zo, dat is eruit. Lekker beginnen eigenlijk.

Dit gezegd hebbende, wil het niet zeggen dat ik geen cd’s van de Amerikaanse bands in mijn bezit heb. Omdat dit toch een van de meest toonaangevende bands voor progressieve metal bands is geweest de laatste twintig jaar, heb ik mij wel degelijk ingeleefd in de muziek van DT.  Ik noem de muzikanten van Dream Theater gekscherend de  voorgangers van “de kerk voor technische hogeschool instrumentalisme”. Spijtig voor mezelf (en mijn portemonnee) is dat ik na het luisteren van de laatst DT aankoop mij weer afvroeg waarom ik er toch weer ingetrapt ben.

Waarschijnlijk zegt dit dus al genoeg over hoe ik denk over een band die zich regelmatige verliest in lange solo’s, lange instrumentale passages en enorme complexiteit. Bevooroordeeld dus.

Hoe ga je dan een album van een nieuwe, vergelijkbare band als deze recenseren? Nou, gewoon objectief,  want deze Italiaanse formatie verdient een eerlijk oordeel over het eerst officiële debuut te krijgen. En dat ga ik bij deze doen.

De band kent zijn oorsprong in Milaan. Het bestaat uit drie vaste leden, in dit geval aangevuld met gastzanger en tekstschrijver Pino Tozzi. Even voor alle duidelijkheid, de teksten op dit album komen van Pat Matrone en Paolo Rama en Tozzi heeft wel wat meegeschreven, maar dat is te verwaarlozen.

De band brengt prettig klinkende progmetal, wat doet denken aan het werk van de beginperiode van Dream Theater en hier en daar zijn ook duidelijk invloeden van Symphony X te horen. Het album doet mij in zijn geheel een beetje denken aan “Awake” van Dream Theater.  Zo hier en daar zijn ook wat jazz fusion passages te horen.

Openingsnummer Emotional Bug bestaat uit een drieluik van tracks, dat vooral symfonisch en melodieus gebracht wordt. Het begint met samples maar brengt al snel gevarieerde toetsen, vingervlugge gitaarriffs, lichte drums en de emotionele en soms mierzoete zang van Pino Tozzi. In eerste instantie trek je hieruit niet de conclusie dat je naar onvervalste progmetal luistert, al kent het wel degelijk stevige momenten.

Na een aantal songs kan je al snel vaststellen dat deze heren bovengemiddeld getalenteerd zijn maar helaas verliezen zij net als hun vakbroeders van DT zichzelf vaak in overvloedige solo’s en virtuositeit, ook al is bijvoorbeeld het eerste instrumentale nummer Synoptic Groove een topper. Het is vaak moeilijk te bepalen of je nu naar virtuositeit of een bepaalde stroming luistert. In dit geval is het dus jazz/fusion maar in mijn oren klinkt het allemaal een beetje over the top.

Een mooi diamantje is The Thin Line. Het is complex, laat veel van de bekwaamheid van de muzikanten horen en is zelfs in mijn opvatting niet te hoogdravend. Alles staat in dienst van de muziek met heerlijk aanstekelijk geluid van zowel de bas als elektrische gitaar. Enig minpunt is uiteindelijk toch de zang van Tozzi, die mist op sommige momenten kracht en diversiteit, en kan zelfs af en toe vals genoemd worden.

Om daar nog even op in te springen; de eerder genoemde “zoete” zang uit zich ook nadrukkelijk in Beyond The Wall, waarvan ik denk dat de makers dit als ballad bedoeld hebben. De kriebels komen in mijn knie en armholtes als ik hier naar moet luisteren. Wellicht is zo’n ballad een verplicht nummertje, maar het klinkt mij net iets té akelig.

Het tweede instrumentale nummer, Asymmetrical Thoughts, is voor de liefhebber het toetje van deze cd. Een enorme variatie komt hier aan bod. Het gaar van mooie melodieuze passages waarin de toetsen veel vrijheid krijgen, tot aan snelle percussie en de nodige agressiviteit in gitaarrifs. Ook de programmering kan mijn belangstelling vasthouden.

Voor de liefhebbers van Dream Theater en aanverwante bands is dit album zeer interessant. Wat mij betreft zijn de muzikanten van even goede kwaliteit als Rudess, Myung, Petrucci en Labrie. Aangezien er geen drummer is, kan die natuurlijk ook niet worden vergeleken met drumtechnicus Portnoy. De composities klinken vaak breed uitgesponnen en de band kiest nooit voor de makkelijke weg. Enig minpuntje is dus wellicht de zang; Tozzi heeft op zich een prettige stem, alleen het klinkt af en toe te lief en lijkt hij weinig bereik te hebben. Qua productie de cd een ruime voldoende, zeker gezien het feit dat er gebruik gemaakt is van geprogrammeerde drums, die goed uit de verf komen. Dit alles bij elkaar genomen is dit een uitstekend album voor de liefhebbers van Dream Theater “look a likes”.

Ruard Veltmaat