OrbiterAlbum

De meeste Finse bands die op deze website aan bod komen hebben een sterk metalen gehalte, waarin atmosferische- en doominvloeden prominent in het vaandel staan. Wees alert, Orbiter is van een andere orde.

Het is vrij eenvoudig de muziek van Orbiter te omschrijven, hoewel het verrassende elementen kent. De muziek balanceert over de hele linie tussen stoner en grunge, maar kent ook bijzondere gimmicks. Zware, dissonante gitaarakkoorden, een aanwezige basgitaar en dito drums. De melodieën zijn veelal zwaar repeterend en worden aangevuld met schurende, versterkte gitaren en drones. Voor die muzikale batterij staat een zangeres die veelal monotoon klinkt. Niet slecht, maar wellicht is wat meer variatie in toonladders geen slecht advies. Zij zorgt voor een monotone sound die doet voorkomen of ze gedurende het album zwaar verveeld de nummers inzingt. Daar valt meer van te maken.

Toonaangevend is de eerste track van de cd, Silence Breaks. Deze doet wat lomp aan, de gitaren zijn zwaar versterkt en zangeres Carolin moet vanuit de genoemde verveelde stand nog even op gang komen. Toch blijkt het na een paar luisterbeurten een aanstekelijke melodie te hebben en nestelt het zich stevig in de frontale kwab van je hersenen. Beneath vervolgt wat vlotter en melodieuzer. Hier komen toch wat meer overeenkomsten met de grunge van de vorige eeuw naar voren.

Opvallend binnen al deze songs zijn de instrumentale tracks, die anders worden gebracht, maar ook als een stuk spannender beleefd kunnen worden. Dan hebben we het over Transmissions, dat beheerst wordt door een aanstekelijke basgitaar, distortion, toetsen en programmering en waarin de tremolohendel aan de gitaar enthousiast wordt gebruikt. Het zorgt voor een kakofonie van geluiden. Kolibri klinkt eveneens erg lekker. De vergelijkingen met Kauan’s laatste album “Ice Fleet” liggen zwaar op de loer en het klinkt binnen het depressieve spectrum van Orbiter bijna hoopgevend.

Aangenaam is Under Your Spell, waarin Carolin begeleid wordt door een akoestische gitaar. Daarin speelt de zangeres een rol die je laat twijfelen tussen “ze zingt met passie en gevoel” en “tjonge, wat vals”. Ik laat het aan de luisteraar over of het geslaagd is of niet. Last Call sluit af zoals de band zichzelf wil profileren, zwaarmoedig en loodzwaar.

Je moet van deze muziek houden, dat is wat mij betreft een zekerheid. De band profileert zichzelf als doommetalband, het bewijs hiervoor heeft Orbiter met dit debuut niet als zodanig geleverd. Eigenlijk komt de band met “Hollow World” met een nieuw genre, een nieuwe stijl. Maar misschien ben ik gewoon verward geraakt in een boeiend pakket van zwaarmoedige muziek en deprimerende zang met hier en daar opbeurende elementen. Zeker niet slecht, maar het idee dat ik de cd nog heel vaak uit de platenkast pak, lijkt op dit moment ver weg.