Orchestra PanicaAlbum

In mijn eeuwigdurende zoektocht naar de ‘laatste’ noot, stuit ik vaak op de meest vreemde groepen of artiesten. Ik weet niet eens meer waar ik Orchestra Panica ben tegengekomen, maar ik was direct hooked. De onaardse klanken van deze instrumentale, filmachtige muziek, die zowel de prog, de postrock als de ambient lijken te raken, spraken me vanaf de ‘eerste’ noot aan.

Muziek als deze is niet alleen tijdloos, maar ook verstoken van enige vorm van haast. Dat blijkt al uit de weg die deze muziek heeft afgelegd, eerst op mijn computer, en daarna als promo-exemplaar in mijn brievenbus. Maar het gaat verder: in het boekje lees ik dat de muziek is opgenomen tussen oktober 2007 en maart 2009. Vervolgens is het gemixt van maart 2008 tot april 2009. Daarna gebeurde er anderhalf jaar niets. Toen is het vervolgens uitgebracht in de zomer van 2010. Pas maanden later ontdekte ik de muziek, onze webmaster vroeg in november een promo aan, en ik denk dat deze recensie in april 2011 op de site zal komen. Mocht jij als lezer ooit besluiten deze cd te kopen – en je kan zeker dit jaar slechtere keuzes maken – dan is de muziek misschien al wel vier jaar, of langer, onderweg. Dat is een aardige “Journey To Devotion”, inderdaad.

Bovenstaande geeft eigenlijk een perfect beeld van hoe ook de muziek is, hoewel het misschien gemakkelijker is direct nu de MySpace te bezoeken,  alwaar je de prachtige openingstrack Tappeti Cellullari Pt 1 in zijn geheel kan beluisteren. Op deze track wordt het aangename postrock-tapijtje slechts doorbroken door een zwoele, haast zomerse trombone, wat de muziek een licht Ennio Morricone-sfeertje meegeeft. Datzelfde western-sfeertje vind je ook in het 20 minuten durende Parco, hoewel dit keer de gitaar hierin een belangrijke rol speelt. Die 20 minuten vliegen overigens voorbij voor je er erg in hebt, wat mijns inziens een kenmerk is van goede ambient.

Naarmate de plaat vordert, valt op hoe verschillend de zes tracks eigenlijk zijn. Elke track lijkt zijn eigen wereld te vormen, zijn eigen kleur te hebben en unieke eigenschappen te hebben. Tangenziali is de meest romantische en meest lyrische van het stel, met zijn elektrische pianoklanken gemengd met ijle synthesizers. Het afsluitende Coda (die je hier kan beluisteren) is weer geheel anders, en nog het meest traditioneel ambient van de collectie. Het is erg mooi en subtiel hoe de contrabas verwerkt is in dit nummer. Een mooie, raadselachtige afsluiter van een prachtige debuut-cd.

Samengevat zou ik zeker kennis nemen van dit Italiaanse gezelschap, dat met “Journey To Devotion” een tijdloos document heeft geproduceerd. Edoch, haast je niet. Dat hebben zij ook niet gedaan.

Markwin Meeuws