Orchestral Manoeuvres In The DarkDVD

Acht dagen voor het enige Nederlandse concert in Utrecht wat de Engelse formatie Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD) in 2007 gaf in het kader van het 25 jarig bestaan van het album “Architecture & Morality”, werd in het fameuze Hammersmith Apollo het concert opgenomen wat rondjes draait in mijn dvd speler. Om precies te zijn de negentiende van mei kwam OMD in zijn originele bezetting bijeen om te vieren dat het mega succesvolle album “Architecture & Morality” een kwart eeuw geleden van een viertal jongens uit Liverpool van redelijk succesvolle muzikanten ineens gevierde popsterren maakte. Dit alles had te maken met de single Joan Of Arc (Maid Of Orleans) welke in heel Europa een megahit was en zo rond de zeven miljoen (!) exemplaren wist te verkopen. Het viertal bestaande uit de twee frontmannen Andy McCluskey (zang en bas) en Paul Humphreys (toetsen en zang) bijgestaan door Martin Cooper (toetsen en saxofoon) en Malcom Holmes (drums) zijn allemaal in de loop der jaren een beetje grijzer geworden en waar McCluskey verder nog niks is veranderd, is drummer Holmes bijvoorbeeld twee keer zo dik geworden.

OMD trapte zijn carrière af met een viertal albums die alle van behoorlijk experimentele aard zijn. De groep zelf was / is groot fan van het krautrock genre waarbij de elektrische klanken van Kraftwerk de meeste indruk maakten op de mannen. Deze sound wisten ze in het begin van hun loopbaan met veel succes te verweven in het eigen werk. Met het derde album bereikte OMD niet enkel zijn creatieve hoogtepunt maar uiteindelijk ook zijn meest commerciële. Dit album kreeg als titel het makkelijk bekkende “Architecture & Morality” mee en na een klein hitje met Souvenir gehad te hebben werd het tweeluik Joan Of Arc en Joan Of Arc (Maid Of Orleans) (lang leve de Mellotron!) op de wereld losgelaten en de rest, zoals dat zo mooi gezegd kan worden, is historie.

Zoals het bij een goed feestje betaamt staat de jarige centraal. Zo ook bij het partijtje rond “Architecture & Morality”. De gehele plaat wordt gespeeld, enkel niet in de volgorde waardoor het bij zoveel muziekkenners bekend is geworden. Het concert begint met het instrumentale titelnummer, waarna het zwaar aangezette Sealand wordt gestart. Op dat moment komt McCluskey (in keurig pak) het podium opgelopen waarmee het startsein wordt gegeven voor een trip in de muziekgeschiedenis boeken. Het stevige en rauwe The New Stone Age – de originele albumopener – loopt moeiteloos over in het over de koude oorlog gaande Georgia welke het dichtst staat bij de muziek van OMD’s begindagen. Het ietwat simpele, door Paul Humpreys gezongen, Souvenir staat nog wel vertrouwd ingeklemd tussen de romantische klanken van She’s Leaving en de twee Joan Of Arc-en. Het valt op dat het album niet aan kracht inboet als het in een andere volgorde wordt gespeeld. En dat, beste lezers, kenmerkt misschien toch wel de echte klassieker.

Na een zeer fraaie uitvoering van “Architecture & Morality” is het tijd voor een greatest hits show. Dit betekent dat herfstachtige melodieuze nummers als Talking Loud And Clear, If You Leave en de mooiste van het stel Romance Of The Telescope (dat op het album “Dazzle Ships” terecht kwam maar uit de tijd van “Architecture & Morality” stamt) worden afgewisseld met kauwgomballenpop zoals daar zijn Locomotion, Tesla Girls en So In Love en daar doorheen verweven zitten dan weer de oudjes met een Kraftwerk link Enola Gay, Messages en Electricity. Ook het jaren ’90 werk wordt niet vergeten. Ook al was op dat moment Andy McCluskey nog het enige originele bandlid. Dit is voor de andere drie mannen echter geen reden om spetterende versies neer te zetten van het experimentele Sailing On The Seven Seas, het meezingbare Pandora’s Box en het opzwepende Walking On The Milky Way.

Beeld en geluid:
Producer Julie Gardner (hoofd drama bij de BBC) heeft er voor gekozen om een rustig en niet te vol beeldverslag te maken. Dit is goed gelukt, gelukkig geen overbodige snelle schakelingen maar daarvoor in de plaats veel overzichtsshots en close-ups op de juiste momenten. Zo is de energie die McCluskey uitstraalt (spring in ’t veld) goed waarneembaar, al blijft het eeuwig zonde dat de enige echte saxofoonsolo van Martin Cooper tijdens If You Leave niet apart in beeld gebracht wordt. Het geluid is er in drie verschillende sporen opgezet. Met de Dolby Digital 2.0 alsmede de 5.1 versie is niks mis. Een erg helder geluid dat de vele keyboardsolo’s en toetsenondersteuning meerwaarde geeft. Het DTS signaal komt soms wat krakerig over, maar dat kan ook aan mijn installatie gelegen hebben, hoewel ik vrees dat dit niet helemaal goed is uitgewerkt. Echter, gezien de zeer goede geluidskwaliteit van de 5.1 versie, in mijn geval, geen gemis.

Extra’s:
Bij de extra’s kan je twee verschillende interviews tegenkomen. Allereerst een vijfentwintig minuten durend interview met de band over uiteenlopende zaken zoals het ontstaan van de band, het touren, welke instrumenten worden gebruikt en wat de toekomst eventueel zou kunnen brengen. Een interessant interview met de gehele band waarbij Andy McCluskey het grootste gedeelte aan het woord is. Het andere interview is met Hambi Haralambous die alle filmpjes en illustraties op de schermen in de zaal verzorgde. Het interview is op zich wel interessant maar de goede man verzandt al erg snel in erg moeilijke vaktermen die door de leek nauwelijks nog te volgen zijn. Alle computerprogramma’s en benodigde computeraccessoires worden met naam en toenaam genoemd, waardoor het meer op een ‘kijk mij eens’ interview lijkt dan dat de kijker daadwerkelijk wordt geïnformeerd en geanimeerd. Een gemiste kans derhalve. Hiernaast is er ook een tweetal zogenaamde ‘alternate edits’ te bekijken. Dit wil zeggen dat er soort van videoclip is gemaakt voor de nummers Joan Of Arc (Maid Of Orleans) en New Stone Age door middel van de livebeelden te mixen met de filmpjes die op de schermen te zien waren tijdens de live show. Het is leuk om een keer gezien te hebben maar verder voegt het weinig aan de dvd toe.

Al met al kan ik concluderen dat OMD weer springlevend is en dit ook laat zien op deze dvd. Het album “Architecture & Morality” krijgt zo vijfentwintig jaar later weer eens de aandacht die het verdient. De greatest hits sectie is misschien niet voor iedereen even interessant, maar de kwaliteit waarmee het gebracht wordt en het enthousiasme van Andy McCluskey vergoedt veel.

Naschrift: er is overigens ook een enkele cd verschenen met een registratie van het grootste gedeelte van het concert. Gezien de incompleetheid van deze drager en het geringe prijsverschil heeft de dvd de voorkeur.

Sander Kok