Øresund Space Collective (ØSC), wie kent ze niet?
ØSC is een gezelschap uit Zweden/Portugal dat instrumentale progrock, spacerock, jazz- en psychedelische rock maakt. Het gezelschap mag je gerust productief noemen. Sinds de oprichting in 2006 heeft men 29 studioalbums en 13 livealbums uitgebracht. Niet zelden bracht men meerdere albums in een jaar uit. Het voorliggende “Orgone Unicorn” is (studio)album nummer 30. Een dubbelalbum. Hoera!
Je kunt de muziek van de Zweden zowel qua productiviteit als muzikaal scharen in het rijtje DICE (Duitsland) en Ozric Tentacles (Verenigd Koninkrijk). Maar er zijn ook (muzikale) invloeden van Hawkwind.
Op “Orgone Unicorn” doen vrijwel dezelfde muzikanten mee als op de recentere albums. Dat zijn Mattias Olsson (Änglagård, White Willow en Gösta Berlings Saga) op drums, Jonathan Segel op gitaar, viool en Fender Rhodes, Martin Weaver op drumcomputers en Dr Space op synthesizers, Hammond en Mellotron. Daarnaast hoor je Hasse Horrigmoe op basgitaar, Luis Simões op gitaar, gong en noisebox en last but not least de Britse producer Larry Lush op Mellotron en Fender Rhodes en KG Westman op sitar, Mellotron en synthesizers.
Dit dubbelalbum telt zeven nummers, waarvan er zes de speelduur van vijftien minuten (ruim) overstijgen, met een uitschieter tot een kleine 35 minuten. Zelfs voor de doorgewinterde liefhebbers van deze muziek is dit schijfje een echte kuitenbijter. Ik moest mij meerdere keren bedwingen om van de fast-forward toets af te blijven. Ik neem je in sneltreinvaart mee langs de zeven nummers.
Skin Walker opent het bal met ruim 25 minuten gezoem, gefluit en gitaarspel. Slechts de onophoudelijke loop op de basgitaar hield mij rechtop. Op Eno’s Donut is het met name viool die voor een Aziatisch tintje zorgt, het overige is gepriegel. Ook het titelnummer Orgone Unicorn voltrekt zich in Aziatische sfeer met viool, conga’s en sitar. Uiteraard ontbreekt het voortdurend aanwezige gefluit van synthesizers niet.
Red Panda In Rhodes is met een krappe vier (!) minuten veruit het kortste nummer. Het zijn vier minuten met onsamenhangende spacegeluiden uit de noisebox van Simões. Verder gaat het met David Graham’s Wormhole Ride, genoemd naar de man die verantwoordelijk is voor het Salvador Dali-achtige artwork. Muzikaal is het een aaneenschakeling van drums, percussie, basgitaar, gezoem, gefluit en enkele psychedelische gitaarpartijen. Kraut Toe Trip begint met zeven minuten onsamenhangende geluiden. Uit het niets verschijnt iets dat lijkt op gitaar, waarna gepriegel op de vierkante millimeter volgt. Halverwege neemt Olsson het heft in handen met een partij lekker drumwerk. Het album sluit af met Omnia Magnifico van ruim 34 minuten. Het nummer heeft de kadans van een stoomtrein en gaat eindeloos door met viool en enkele opgerekte gitaarpartijen. Het was goed dat ik de wekker had gezet.
“Orgone Unicorn” is een trip zonder pillen van 150 minuten en tegelijk een remedie tegen slapeloosheid. Waar de eindeloze stroom aan muziek van Ozric Tentacles wat is opgedroogd, DICE in 2024 haar 50ste album heeft uitgebracht, is ØSC de nieuwe ster aan het firmament. Ik kan niet wachten op de boxset met al hun albums, ongetwijfeld aangevuld met bonusmateriaal.