Orion RidersAlbum

Wie had er pizza besteld?

Een lekker klaargemaakte pizza is natuurlijk een streling voor de tong en zorgt voor een aangename kieteling van de smaakpapillen. Als je evenwel iedere dag dezelfde pizza eet, gaat de lol er snel vanaf. Dit verzadigde gevoel krijg je ook als je luistert naar de debuutplaat van het Italiaanse symfonische powermetalquintet Orion Riders. Wat de heren ons voorschotelen is ons allemaal reeds eerder geserveerd en bovendien bereid door betere koks. “A New Dawn” is best goed te verteren, dat wel, maar een delicatesse is het zeker niet. Meer een alledaags tussendoortje, een standaardsnack.

Zes jaar heeft Orion Riders er over gedaan om tot dit recept te komen. Veel live shows in het moederland en de release van de twee demo-CD’s “Brothers Of Another Time” en “Leave”, zijn de belangrijkste wapenfeiten uit de biografie van deze Sicilianen. De diverse invloeden liggen er duimendik bovenop. De basis van Orion Rider’s sound wordt gevormd door de Duitse power metal (lees Helloween). Hier is het symfonische aspect van groepen als Rhapsody aan toegevoegd. Ook heeft de band haar oor goed te luisteren gelegd bij het Finse Stratovarius. Uit deze opsomming valt waarschijnlijk moeiteloos af te leiden wat je kan verwachten als je dit schijfje in je speler stopt. Inderdaad, veel theatraal spektakel en het nodige furieuze gitaarwerk.

“A New Dawn” opent bombastisch met het spannende, vrijwel instrumentale In Memory. Wat hier meteen opvalt, zijn de orkestrale arrangementen. Die zijn vakkundig in elkaar gestoken door Tony Zappa, drummer, toetsenist en belangrijkste componist binnen de groep. Een opmerkelijke combinatie. Hij is iemand met een goed getraind muzikaal oor. Zonder enige twijfel de sterkste schakel in het collectief van Orion Riders. Zanger Joe Lombardo drukt ook een niet onbelangrijke stempel op het totaalgeluid. Zijn stem staat voornamelijk in de ‘sirene mode’. Hij zingt heel verdienstelijk en heeft een groot bereik, maar op sommige momenten, zoals in Light And Dark en Old Symphony, overschat hij toch echt zijn mogelijkheden en overschreeuwt hij zichzelf. En ja, dat accent trekt je tenen soms weer spontaan in een kramp.

Deze twee genoemde nummers zijn trouwens, samen met de titelsong, wel de beste tracks van deze CD. Light And Dark wordt gekenmerkt door een Europe-achtig toetsenbegin (The Final Countdown) en ontrolt zich als een breakrijke compositie met kundige keyboardpartijen, sfeervolle strijkers en mooie rustige passages. Old Symphony doet het goed als symfonische afsluiter. Veel dubbele gitaren, veel bombast en ruim voldoende afwisseling om te kunnen boeien tot het einde.

Meer valt er eigenlijk niet te zeggen over dit debuut van Orion Riders. Met de liedjes en het geleverde spel op “A New Dawn” is weinig mis, dat staat als een paal boven water, maar het is vooral meer van hetzelfde. Muziek met een hoog recyclegehalte!

Joost Boley