Orphan ProjectAlbum

Wat kan het leven van een recensent heerlijk zijn!

Hup, een beetje onverschillig gaat er weer een promo in de cd speler. Geen kartonnen doosje, nee, een kaal, plastic mapje beschermt deze cd met zwarte opdruk. Weinig voorpret dus eigenlijk. Het enige wat ik had was een bijschrift van chef Maarten: “hier staan al enkele albums van op de site, prima band!”. Nou oké, laat de muziek het dan maar doen….

En dat zijn ze dus, albums waar je het eigenlijk niet van verwacht. Schoonheid zit niet in de verpakking. Ik gooi alle regels van een goede recensie schrijven maar even overboord, want je moet de spanning eigenlijk langzaam opbouwen. Deze recensie heeft maar een woord nodig, Goed! De muziek zal je hart veroveren, daar heb je het gezeur van een recensent niet voor nodig. Blind kopen dat album, of eigenlijk bestellen, want makkelijk zal het niet te vinden zijn in de winkels.

Wil je stiekem toch weten wat je kunt verwachten? Kippenvel. Bereid je maar vast voor, want bij mij komen die meerdere malen naar boven. Neem bijvoorbeeld het nummer Fallen, een nummer dat een ZZ Top-achtig intro kent, ik ging bijna uit mijn dak van enthousiasme. Wat een nummer! Maar zo zijn er nog veel meer nummers waar je die opmerkelijke reactie van je lichaam op bijzondere momenten kan verwachten.

Bandleider Shane Lankford zorgt met zijn mannen voor stevige gitaar-georiënteerde muziek. In de basis ligt er rock met een dikke knipoog naar metal, maar ook naar pop. De composities klinken vooral melodieus, ook door het veelvuldig gebruik van viool en piano. Ook een iets zoetsappig kinderkoortje wordt niet geschuwd, te horen op The Battle Rages On. Iets wat bij mij nog wel eens voor afschrikking wil zorgen zijn de religieuze teksten, maar ik kan mij er op dit album absoluut niet aan storen. Want laat er geen verwarring over ontstaan, we hebben te maken met een paar godvrezende lieden in deze band. Waar ik mij normaal nog wel eens kan irriteren aan teksten als “I’m a Christian Soldier, marching to …” etc, stap ik daar nu moeiteloos overheen, want dit album houdt je van begin tot eind vast met zijn muziek en niet met de diepliggende betekenis van de teksten.

Het melodieuze zit in hem in verschillende facetten. De band schuwt er niet voor om bijvoorbeeld vioolgeluid uit de synthesizer te gebruiken, afkomstig van “zesde bandlid” Tony Correlli. Ondanks dat het strijkersgeluid uit de toetsen komt, is moeilijk te beoordelen dat het geen echte strijkers zijn. Voorbeeld daarvan is My Goodness, waar gedurende het nummer diverse viool arrangementen zijn verweven. Ook de zwevende toetsenpartijen worden zorgvuldig en met liefde door de muziek geborduurd. Ook vraagt Shane McBride soms het uiterste van zijn gitaar. Solo, lage tonen, hoge tonen, diversiteit ten top. Wat mij betreft is Empty Me een representatief nummer voor de gitarist van de band. Ook drummer Tim Kehring geeft dit album een nadrukkelijke knipoog mee. Zijn afdrukken zijn strak, hard en direct. En Shane Lankford? Die heeft nog steeds een prettige stem, die volgens mij niemand afschrikt.

Volgens mij is een conclusie niet nodig, ik ben duidelijk genoeg geweest….Toch?

Ruard Veltmaat