Orphaned LandAlbum

Waarschijnlijk komt het maar één keer in je carrière voor. Een albumrecensie schrijven van een band waarvoor een petitie is opgesteld om de Nobelprijs voor de Vrede aan toe te kennen.

Overigens is de vraag hoe serieus je die intentie moet nemen, maar eerlijk is eerlijk: het is bewonderingswaardig hoe dit Israëlisch gezelschap zonder een duidelijke politieke boodschap het woord van vrede verkondigt tussen volkeren, naties en niet onbelangrijk: religies. Voor Orphaned Land is ieder mens en individu gelijk, of je nu Moslim, Christen of Jood bent. Beoordeel iemand op zijn hart en niet om zijn religie. Om de boodschap nog eens duidelijk over te brengen heeft de cd een hoes met de symbolen van de drie belangrijkste religies als blikvanger. Zware kost of niet?

Het is al weer het zesde studioalbum van de Israëlische band Orphaned Land. De cd is in drie verschillende landen opgenomen, namelijk Israël, Zweden en Turkije. Gitarist Matty Svatizky is in 2012 afgehaakt en vervangen door Chen Balbus, een voormalig gitaarstudent van Multi muzikant Yossi Sassi, z’on beetje de mastermind achter de band. De band heeft sinds het uitbrengen van “The Never Ending Way Of Orwarrior” intensief getoured en de dvd “The Road To Or Shalem” uitgebracht. Hoewel de band ook veel fans heeft in ‘moslimlanden’, is het als staatsburgers van Israël niet mogelijk in die landen op te treden, waardoor de band een aantal grote shows in Turkije heeft georganiseerd. Zo konden veel moslimfans in de regio naar dit land reizen om een optreden van de band mee te maken, iets wat de band enorm veel waard is. Met het nieuwe album wil de band door middel van muziek meer dan ooit het woord van vrede en binding, culturen en religies vastleggen.

De band pakt muzikaal beduidend forser uit dan voorheen en de oosterse invloeden zijn meer dan ooit aanwezig. Orphaned Land is nooit echt vies geweest van bombastisch geweld, maar nu maakt het gebruik van meer dan veertig muzikanten die op verschillende wijze deelnemen aan het album. Zo is er onder andere een koor, Arabisch kinderkoor en strijkgezelschap uit Turkije ingezet om de band een extra boost te geven. De sound krijgt daardoor regelmatig een orkestraal en groots karakter, dat gelijk vanaf albumopener en titelsong All Is One wordt ingezet. De mooie zangeres Schlomit Levi is ingeruild voor Mira Awad, die bijna in haar eentje alle diversiteit van de band vertegenwoordigt. Haar vader is namelijk Palestijns, moeder Bulgaars en ze leeft in Tel Aviv. Verder zijn er gastoptredens van enkele Arabische zangers.

Een recensie is altijd een uitgelezen plek om bepaalde dingen af te kraken of juist positief te benaderen. Zo wil ik in dit geval zanger Kobi Farhy eens uitlichten, want vooral op dit album is hij veelzijdig en sterk. Dat hij goed kon grunten wisten we al, maar hij kan ook op meer dan gemiddeld niveau gevoelige ballads als Brother aan. Dit nummer heeft naast de warme stem van Farhy een sterke compositie, pakkende melodie en dito refrein en zou zo maar hoge ogen kunnen gooien tijdens een Eurovisies Songfestival in dienst van Israël. Voor velen wellicht iets té cheesy, maar persoonlijk vind ik dit een klapper van jewelste. Maar ook diepe grunts komen weer genadeloos goed uit het middenrif van Farhy. Die grunts zijn dit keer minder aanwezig op het album, je kunt ze alleen in Fail vinden, dat een vette metalsong is met strakke riffs en prachtig gitaarspel van de twee gitaristen in dienst van de band. Verder is de stem van Farhy beter dan ooit, zijn Engelse uitspraak is verbeterd (over de andere talen kan ik uiteraard niet oordelen) en hij kan de emoties van de variërende tracks feilloos overbrengen. Als klap op de vuurpijl denk ik zelfs dat ik Demis Roussos hoor zingen in de track Our Own Messiah, die gelijkenis is snel gemaakt omdat de uithalen van Farhy sterk lijken op die van de voormalig Griekse zanger. Laat ik even duidelijk zijn: dit is echt geen cynisch of spottende vergelijking, hoewel mijn opmerking eigenlijk legitiem is. De in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw succesvolle Roussos heeft namelijk een achtergrond in de progressieve rock met de band Aphrodite’s Child, waar ook Vangelis uit voortkomt.

Natuurlijk had de petitie voor het ontvangen van de Nobelprijs voor de Vrede geen enkele kans. Maar als deze band naties, culturen en religies kon verenigen tot één geheel, zoals ze dat in muziek kunnen, had deze inzet zeker potentie. Een klein statement gaat de band overigens niet uit de weg, het fascinerend mooie Children is speciaal geschreven voor de kinderen in de Syrische burgeroorlog en een algemene protestsong tegen alle volwassen die een oorlog als uitweg zien voor hun onenigheden en verschillen. Ondanks dat de muziek op veel vlakken wat gematigder en zoetsappiger klinkt dan voorheen, ben ik van mening dat ik hier een kleine parel in handen heb. Het album bevat veel sterke composities en mooie etnische invloeden die door een metalsausje worden gebonden, maar meer en meer opschuift op het progressieve vlak. Er wordt meer afstand genomen van de deathmetalrandjes die op eerdere albums sterker aanwezig zijn. De fans zullen wellicht even moeten wennen, maar ik denk dat de schoonheid van het album uiteindelijk zal overwinnen. Aanrader!

Ruard Veltmaat

CD:

CD + DVD:

2LP: