Orquesta MetafisicaAlbum

Orquesta Metafisica werd in 2009 in Argentinië opgericht als een experimenteel rockensemble door toetsenist Sebastián Volco die de composities voor zijn rekening nam en bassist Sebastián Rosenfeldt, een expert in elektronische tango, die de muziek produceerde.

Sebastian Volco, die klassieke en populaire muziek studeerde, componeerde voor hedendaagse ballet- en kunsttentoonstellingen en streefde een carrière in de Argentijnse rockscene na. Voordat Orquesta Metafísica naar Europa vertrok werden ze een cultband in hun eigen stad Buenos Aires onder liefhebbers van theatrale musicals waardoor er wekelijks experimentele muziekshows opgevoerd konden worden met deelname van filmmakers, acrobaten, acteurs en filosofen.

Werd het instrumentale debuutalbum “7 Movimientos” in 2011 nog in eigen beheer uitgebracht met als thema bevrijding van de geest, op hun tweede album, “Hipnotizados”, ontwikkelt het onderwerp de manipulatie van publieke opinie via de massamedia. Gebiologeerd suggereert het dat mensen in alle samenlevingen bezwijken voor dezelfde redevoeringen die gericht zijn op het genereren van angst, gehoorzaamheid en wantrouwen. Hiermee is het Argentijnse collectief in het huidige tijdsbeeld niet alleen super actueel maar ook politiek geëngageerd. Dat u dat weet.
Het album artwork van Lola Garcia Garrido illustreert en onderstreept in zijn persoonlijke, sarcastische stijl ook nog eens de onderwerpen die dit album naar voren bracht. De groepsnaam is overigens een eerbetoon aan de Argentijnse denker uit de vroege twintigste eeuw, Macedonio Fernandez, bekend om zijn metafysische geschriften en voor zijn onderzoek naar de realiteit waardoor duidelijk is welke onderwerpen Orquesta Metafisica raakt en inspireert.
Op “Hipnotizados” worden namelijk de instrumentale composities afgewisseld met stukken uit politieke redevoeringen uitgesproken door publieke persoonlijkheden en met opnames van tweets in reactie daar weer op over patriottisme, veiligheid, religie, consumentisme, nieuwe technologieën of xenofobie. Dat Roger Waters op “Is This The Life We Really Want” zowel gefrustreerd als geïnspireerd Donald J. Trump’s uitlatingen als hoorspel gebruikte is niet nieuw, maar helaas geeft deze band onder andere laatstgenoemde nu ook al weer een podium. Waarom niet het berispende “order ORDER O-R-D-E-R” van de voorzitter uit het Britse parlement? Dat lijken we nu nodig te hebben.

Maar wat horen we dan qua muziek? Op dit album wordt naast de moderne rockinstrumenten en een klassiek strijkje de instrumentale muziek verrijkt met atypische keuzes voor wereldmuziekinstrumenten, waaronder de Argentijnse accordeon; de bandoneon, het traditionele Chinese yangqin dat wat weg heeft van een citer (een tafelharp dat met hamertjes bespeeld wordt) en dat alles in combinatie met elektronica. In het eerste beste nummer zit daarin meteen alles gevangen wat je hoort. Een avantgardistische uiting van RIO met een tango motief dat uitmondt in een electronic jazzy dance stuk met tussendoor gepingel-pangel van de yangqin als marimba variant. Als dat niet progressief is dan weet ik het niet meer. Hun invloeden zien ze dan ook als Frank Zappa, King Crimson, Igor Stravinsky en Astor Piazolla. Of onze Argentijnen dat niveau halen laat ik in het midden. In elk geval blijft mij weinig bij en is er weinig drang om nog eens terug te luisteren. De zelfspot van Zappa ontbreekt, de vernieuwingsdrang van King Crimson mis ik en een schokkend balletstuk als “Le Sacre Du Printemps” is het zeker niet. Van Astor Paizolla ken ik alleen “Adios Nonino”, maar verwacht ondanks vier Bandoneon spelers geen tranentrekkers zoals onze Carel Kraayenhof dat kon. Zij zijn merendeels een vervanging van keyboards en leggen een tapijtje van synth geluiden neer wat ook uit een doosje had kunnen komen.

Er is zeker geen sprake van muzikale chaos, het zijn de onduidelijke structuren en overgangen waar ik weinig chocola van kan maken laat staan een chimichurri. De onderkoelde emotie die een flegmatiek gespeelde tango kan oproepen komt voor mij te weinig voor. Wellicht zijn zij meer een liveband die met performance art dit geheel naar een hoger niveau kan tillen, maar zal ik zal de band dus eerst eens live moeten aanschouwen. Wellicht dat ik dan overtuigd ga raken van de bedoelingen van deze reactionaire insteek. Voor nu is het meer voor de avant-gardisten onder ons. Moeilijk doen met onorthodoxe instrumenten om het ingewikkeld te lijken is dan progressief maar nog lang geen prog rock.

Jos Driessen