Osada VidaAlbum

“Three Seats Behind A Triangle” is het vierde album van het Poolse Osada Vida en het heeft er alle schijn van dat hun vijfde of zesde cd een regelrechte doorbraak zal  bewerkstelligen. Dat zou dan ingaan tegen het concept dat op dit album de ronde doet. De elf nummers hier gaan namelijk over het feit dat de mens in zijn kinderjaren vaak droomt een rol van betekenis te spelen op het gebied van bijvoorbeeld muziek, sport of wetenschap, maar dat hun ambities en idealen meestal worden gesmoord omdat de maatschappij daar niet voor open staat. Daardoor blijven de dromers van weleer steken in passievol gehobby en rest hun, niet in de schijnwerpers maar ver achter de triangel, een plaatsje om hun roem te vergaren.

“Three Seats Behind A Triangle” is een goedklinkend eigenbeheer product dat perfect het kunnen van de vier muzikanten laat horen. In hun toetsengerichte progmetal zijn invloeden waarneembaar van Dream Theater en Rush, maar de muziek van Osada Vida doet vooral veel denken aan die van hun landgenoten Riverside en ook wel wat aan die van Pain Of Salvation. Desalniettemin heeft Osada Vida een heel eigen geluid. Het is de karakteristieke gitaar die met zijn vervorming voor de nodige houvast zorgt. De grauwsluier die daardoor over de muziek ligt is nagenoeg constant voorzien van heldere, frisse momenten waardoor het geheel niet al te diep in donkerte is ondergedompeld, dit ondanks de vaak stemmige toetsen. Ook een geweldig Hammondorgel steekt her en der de kop op wat bijraagt aan de niet misselijke coherentie van de plaat. Op “Three Seats Behind A Triangle” wemelt het van de tempo- en sfeer wisselingen met o.a. akoestische gitaar en jazzy piano, maar omdat Osada Vida steeds teruggrijpt op hun vaste  waarden zonder daarbij overigens uit de bocht te vliegen, is er een steeds terugkerend gevoel van vertrouwen.

Adam Podzinski is een puike drummer en samen met bassist Lukasz Lisiak baant hij zich kundig een weg door het donkere proglandschap. Het is een verademing dat Podzinski zijn drumkit niet heeft uitgerust met een dubbele bassdrum. Ondergetekende is namelijk niet zo tuk op de salvo’s die zoiets met zich meebrengt. Bij Osada Vida blijven we daar dus gevrijwaard van, hetgeen de muziek zeker ruimtelijker en creatiever heeft gemaakt. Naast bassist heeft  Lisiak ook de nobele taak de zanger van de band te zijn. Zijn vocale verrichtingen passen redelijk bij de muziek, alhoewel wat vollere zang beduidend beter zou hebben geklonken. Lisiak heeft een vrij mager stemgeluid dat soms in schreeuwmodus verkeert. Het zal trouwens niet voor niks zijn dat de zang nogal zacht is ingemixt. Daar ligt duidelijk een verbeterpunt voor het gezelschap en dat terwijl de band  op “Three Seats Behind A Triangle” voor het eerst hun bassist laat leadzingen.

De korte opener The Passion zet je als luisteraar weliswaar nog niet op het puntje van je stoel, echter de akoestische gitaar en de cult-achtige heftigheid beloven een boeiend uurtje muziek. Na The Passion dient het album zich aan in drie flinke moten, seats genaamd. Die seats zijn ingedeeld volgens een opportunistisch 3-3-4 waar gedrevenheid, zelfvertrouwen en overtuigingskracht troef zijn. Dat neemt niet weg dat de drie seats enigszins op elkaar lijken. Wel zijn de laatste twee nummers, Bitterly Disappointed en The Rebirth Of Passion, wat donkerder dan de rest door de ingeblikte Porcupine Tree-zang. Osada Vida heeft echter zoveel variatie in alle nummers  gestopt dat het geheel juist daardoor wat eenvormig overkomt.

Toch houden de verschillende passages de aandacht moeiteloos vast. Interessant is bijvoorbeeld het springerige synthesizer thema van Colours & Notes,het eerste deel van het tweeluik Pictures From Inside.

Niet alleen is het leuk om het riedeltje te horen, ook laat het de muziek sprankelen en dat is zeer gewenst. De breaks in Unlimited Mind, het tweede deel, liegen er overigens niet om: Osada Vida is progmetal. Prettig is dan  weer de afwisseling met neoprog-achtige luchtigheid. In The Decision is te horen hoe een werkelijk briljant stuk met orgel de bandleden opjaagt naar hun hoogste hoogten. The Decision is met zijn riffs wel een vrij middelmatig nummer dat echt gered wordt door die passage.

Het album gaat op dat moment naar zijn hoogtepunt toe. After Hours. Priemende gitaartonen gaan enkele heftige minuten gebeuk vooraf welke ontaarden in een weergaloos mooi stuk met een slepende gitaarsolo. Keer op keer excelleert de band in dergelijke instrumentale passages. Het spreekt  dan  ook voor zich dat de twee zangloze nummers, Flying Times en Boiling Point, helemaal top zijn. Moeiteloos dwepen de heren er met jazz en ook met psychedelica. Osada Vida heeft eigenlijk geen patent op zwakke nummers, want ook het ritmisch sterke Tension Blossums en het van een stampintro voorziene  Everyday Ltd. verdienen een dikke duim.

Het is een prima schijfje, dat “Three Seats Behind A Triangle”. Osada Vida heeft het potentieel. Het kan toch haast niet anders dan dat de band met een betere zanger en met wat minder eenvormigheid in het materiaal het helemaal gaat maken. “Three Seats Behind A Triangle” is dan ook een ping die er mag zijn.

Dick van der Heijde