OsheanAlbum

Voorzien van een ronduit saaie hoes, en verstoken van wat voor informatie dan ook in het (overigens prachtige) boekje, is “Live” om te beginnen helemaal geen livealbum. Het is volgens de platenmaatschappij MALS een ‘grapje’ van de band. Dat neemt niet weg dat het een prima debuut betreft van een groep die voor het gemak kan worden ingedeeld in het ruime subgenre ‘post-rock’.

Oshean komt uit Izjevsk, een grote stad in Rusland, bekend om zijn herbouwde Sint-Michaëlskathedraal, maar de muziek van deze band heeft totaal geen Russische klank, voor zover dat mogelijk is. Zoals alle prog-gerelateerde releases uit dit immense land van de laatste jaren, is de opnamekwaliteit om door een ringetje te halen. Op “Live” kronkelen de gitaren van de twee gitaristen Ddi D San en Fedya Shi rondom het soepele vioolspel van Moonhead, waarover zanger Vlad Mj Wihner zijn wat Jónsi (Sigur Rós)-achtige stemgeluid doorheen wringt. Dat maakt dat de muziek van Oshean een hoogst filmische karakter kent, en bij bijna elke track tot ongekende hoogte wordt gestuwd.

Dat blijkt bijvoorbeeld uit 7/6, dat volgens mij niets te doen heeft met een maataanduiding, waar met name de tweede helft zeer tot de verbeelding spreekt. Het thematische materiaal is in de basis vrij eenvoudig, wat maakt dat de plaat uitstekend als achtergrond kan dienen. Bij nadere bestudering blijkt bijna elke track een ongekende schoonheid in zich te hebben.

Zoals bijna alle postrock-platen heeft Oshean’s debuut echter ook belangrijke mitsen en maren. Na vier tracks ken je het trucje wel: er wordt een thema geïntroduceerd op een bedje van gitaren en violen, alle voorzien van veel feedback. Deze mix wordt dan opgeklopt tot grote hoogte, waarna het geheel weer een paar keer inzakt en weer opgebouwd wordt. Het is tamelijk moeilijk goede postrock te onderscheiden van slechte, omdat het vaak puur je eigen beleving van de muziek is en je bui, terwijl je het aan het beluisteren bent.

Echte verrassingen herbergt “Live” voor de doorgewinterde postrockluisteraar dan ook niet. Daarbij duurt de plaat eigenlijk ook iets te lang. Dat gezegd hebbende, je valt je met het debuut van deze Russen, die zich voor de rest hullen in obscuriteit, geheel zoals het subgenre betaamt, geen buil.

Mocht je jezelf daarom dit jaar willen trakteren op één postrock-plaat, dat kan ik “Live” van Oshean van harte aanbevelen. Ik vind hem van betere kwaliteit dan Sigur Rós laatste CD. Maar het is ook geen meesterwerk.

Markwin Meeuws