OSIAlbum

“Re: Free” is een ep, een cd met maar een klein half uurtje muziek en een promofilmpje voor de single Free, een epilepsieverwekkende videoclip van een regisseur die een overdosis Silent Hill videogames gespeeld heeft. De liedjes zijn drie remixen van nummers die ook al op de langspeler “Free” stonden. Die plaat werd door ondergetekende met lichte teleurstelling ontvangen, omdat de muziek geen vooruitgang vertoonde en het briljante debuut “Office Of Strategic Influence” niet wist te evenaren. Deze ep maakt de zaken er niet beter op.Go is in de handen van Console – de dj-naam van Martin Gretschmann, toetsenman van de groep Notwist – tweeëneenhalf keer zo lang geworden. Console heeft het nummer in héél kleine partjes geknipt en daar een langzaam op gang komend stuk minimale muziek van gemaakt. De eerste minuut denk je nog dat je naar een spelletje Pong zit te luisteren, maar dan beginnen er steeds meer geluidjes bij te komen. Na twee minuten komt de zang erin, zo tegendraads geknipt dat je pas rond het eerste refrein in de gaten hebt dat het toch klopt. Kevin Moore klinkt als een schorre Max Headroom, zo hortend en stotterend wordt zijn voordracht in handen van Console. Het rare is, dat ook de dreiging uit het nummer is verdwenen, de somber brommende synthesizers, de mokers van Portnoy en de overstuurde gitaren hebben plaats gemaakt voor kwikzilveren blipjes, tikjes en rateltjes. Daarmee is de sfeer van het nummer grotendeels om zeep geholpen, maar wat er voor in de plaats komt is wel zo aardig. Alleen de akoestische gitaar is gebleven, waardoor de muziek meer heeft van Beth Orton dan van OSI.

Kicking vond ik zo’n beetje het minst geslaagde nummer van “Free”. Kevin geeft het zelf een nieuw jasje waardoor ik in eerste instantie dacht met een nieuwe single van Depeche Mode te maken te hebben. Spartaanse beats, simpele zang, nauwelijks instrumentatie; ook hier is het stevige drumwerk van Portnoy vervangen door drumcomputertikjes. Het grootste gemis is evenwel de bas. Op de langspeler is er een fraai diep laag, op de kortspeler is ook dat gecomputeriseerd. Ook hier is van een liedje geen sprake meer, het reutelt en dreutelt door als een maxisingle van Kraftwerk. Geen aanwinst.Home Was Good is één van de beste stukken op “Free”. Prachtige desolate zang, een mooi pianootje en kilo’s atmosfeer. Ook dit wordt door de meester zelf door de wringer gehaald en doet in deze versie sterk denken aan het laatste album van Kevin’s soloproject Chroma Key. Een jazzy computerdrummetje, gesamplede stemmetjes, schaarse synthesizervleugen en gelukkig de korrelige gitaartjes van Matheos. Dit blijft nog het dichtste bij het origineel en dat is geen slechte zaak.

Het is helemaal niet gezegd dat een remix minder zeggingskracht heeft dan het origineel, maar in het geval van deze drie nummers werpt het gedoe met de stotterzang, de blikken drums en het geknip en geplak absoluut een barrière op. Dat maakt deze muziek, toch al vrij afstandelijk, er bepaald niet warmer op. De op zich niet onaardige of zelfs uitstekende nummers worden opgerekt tot het punt waar ze breken. Geen van de remixen is beter dan het origineel, het is allemaal te lang en toch te weinig.

Erik Groeneweg