OssiclesAlbum

Ossicles is een duo uit Noorwegen, dat bestaat uit de neefjes Sondre en Bastian Veland. Ossicles bestaat sinds 2011 en komt nu met zijn tweede album. Ha, iets uit Noorwegen! Daar ben ik een groot liefhebber van, zeker als je bovendien in de promofolder nog leest dat ze zichzelf positioneren als een Noors progduo. Geweldig, ik hou van Noorse Prog! Verder lezend in de folder: “Voor fans van Porcupine Tree, Riverside, Japan, Opeth, Anekdoten”. Mijn dag kan niet meer stuk, want ik ben ook een groot liefhebber van zeker de eerste twee genoemde bands. Logisch dat dit schijfje dus bij mij belandt met de opdracht hier iets van te vinden.

Verder blijkt “Music For Wastelands” dus al het tweede album van het duo. Het debuut “Mantlepiece” dateert alweer uit 2012 en bevat materiaal dat de mannen al op 16/17 jarige leeftijd schreven. Steven Wilson zelf zegt daarover: “Ik kan niet geloven, dat zulke jonge gasten zulke muziek kunnen maken”. Nou, de spanning wordt door dit soort statements al behoorlijk opgevoerd.

Ik bedwing mijn ongeduld, want zoiets lekkers wordt almaar lekkerder, als je nog even wacht… Eerst maar even op internet grutten, want dit is mijn de eerste kennismaking met dit duo. Ah, de eerste hits gaan over de middenoor botjes, weten we dat ook weer. Verder levert dit speurwerk niet zo veel extra informatie op. Altijd spannend om met deze informatie in het achterhoofd de schijf in de gleuf te stoppen en op het puntje van je stoel de eerste klanken tot je te nemen. Halfway Homes dendert de kamer in en heeft inderdaad wel wat weg van dingen die je Steven Wilson hoort doen, alleen raakt het mij niet. Dat is niet erg, want ook niet alle dingen van Steven Wilson vind ik altijd even goed.

Darkroom, de tweede track, is welhaast pure jazz van (voor mij) de vervelendste soort. En dat wordt er tijdens het vorderen van de luisterbeurt bij dit album niet beter op. En bij meerdere luisterbeurten wordt dit alleen maar erger, waarbij de irritatie groeit over de valse cv/referentie, die is afgegeven: met uitzondering van Halfway Homes is elke link met Porcupine Tree, Riverside of andere prog ver te zoeken. Ik hoor alleen vervelende jazz, die mij steeds meer begint te irriteren.

Een goede vriend en behalve prog- ook jazzliefhebber dan maar eens raadplegen, al verdienen de neefjes dit niet, nu ze met een valse cv zijn binnengedrongen. Hopelijk vindt hij positieve noten. Zijn commentaar: “ik vindt het beluisteren van dit album als geheel een hele opgave: “Red Heart gaat nog, van In The Stereo word ik erg nerveus en de rest vind ik zeer matig tot ronduit slecht”.

Een mening, die ik dus deel. Is er dan niets positiefs te melden? Zeker, de neefjes kunnen beslist spelen en de productie is ook in orde, maar dit wordt beslist overschaduwd door de misplaatste referenties die de band gebruikt om zich te positioneren.

Met de gegeven referenties jezelf in de kijker proberen te spelen is dus niet bepaald handig. Misschien dat geschoolde muzikanten er interessante dingen in horen, maar voor de gemiddelde progliefhebber is hier echt niets te halen en resulteert dit dus in een negatief oordeel. Mijn advies aan de neefjes (en andere bands): wees eerlijk over je referenties, dan komt de muziek wellicht bij de juiste recensent/luisteraar terecht en scheelt het de nodige frustratie.

Clemens Leunisse