Osta LoveAlbum

Het Duitse Osta Love komt met zijn derde album “The Isle of Dogs” als opvolger van “Good Morning Dystopia” uit 2013. Met dit album is ook de line-up gecompleteerd met Oliver Nickel (basgitaar) en Marcel Sollorz (zang, toetsen). De band geeft aan dat “The Isle Of Dogs” in tegenstelling tot “Good Morning Dystopia” geen conceptalbum is, maar meer een muzikale reis over rivieren en oceanen, door groene heuvels en donkere nachten met als sluitstuk een lange track over een schrijver die kampt met een ‘writers block’. Het is mijn eerste kennismaking met deze band dus ga ik onbevangen de luisterbeurten in. Je hoopt dan altijd op zeker moment gegrepen te worden door de emotie die muziek met zich kan brengen. Dat echt gegrepen worden blijft bij dit album achterwege, maar eerlijkheidshalve moet ik daarbij ook vermelden, dat dit mij ook niet echt vaak gebeurt.

Er is een aantal dingen, dat opvalt bij dit album, dat in totaal 44 minuten duurt en voor het overgrote deel bestaat uit korte nummertjes van tussen de drie en vijf minuten. Enige uitzondering is dus het lange slotnummer Translucent Engineering (voorzien van bij vlagen Floydiaanse arrangementen), dat 16 minuten klokt. Een aantal composities is goed genietbaar en dat is al heel wat, als je dat vergelijkt met veel andere muziek, die ik in mijn lange zoektocht naar nieuwe pareltjes voorbij zie komen. De meeste tracks halen helaas geen promotie naar mijn muziekdatabase voor dagelijks gebruik, waarvoor de lat nu eenmaal hoog ligt. Toch weet Osta Love met enkele tracks wel te scoren.

Het titelnummer, waarmee het album opent, begint met toetsen, gelardeerd met Gamelan-achtige geluiden, gevolgd door de eerste zang, die bij Osta Love van voldoende kwaliteit blijkt. Dan ineens word ik verrast door Gilmouresk gitaarspel, dat beslist smaakt naar meer, maar helaas maar kort duurt, doch lang genoeg om de belangstelling te wekken.

Daarna volgt Down To The River, een wat hijgerig gezongen track met poppy invloeden, dat in elk geval voor afwisseling zorgt. Tijdens het daarop volgend The Sea verraden de heren hun Duitse afkomst, want de Frank Bornemann achtige zang doet (dus) aan Eloy denken; ook komt bij dit nummer onwillekeurig de naam van Sylvan bovendrijven.

Met Black Beacon Sound geven de mannen vervolgens een verdere blijk van hun veelzijdigheid, door dit te doorspekken met wat verveeld klinkende jazzinvloeden, dat een beetje doet denken aan een band in een bar op een cruiseschip, maar dat is misschien wel doelbewust, omdat de teksten vaak gaan over rivieren, eilanden, zeeën en boten. Een referentie aan het aan de Thames gelegen stadsdeel van Londen heb ik echter niet kunnen ontdekken (zelf noemt de band dit eiland naar later blijkt, fictief). Black Beacon Sound gaat vervolgens naadloos over in Green Hills of Home, waar de luisteraar aan het eind verrast wordt door een schitterend koortje!

Green Hills Of Home is tevens het enige nummer dat samen met Translucent Engineering mijn database voor dagelijks gebruik haalt; dat is in tijd gemeten haast 50% van dit album en dat daarmee een voldoende scoort – de heren kunnen spelen en zingen, Tobias Geberth is in staat tot complexere composities en zal bij verdere verhoging van de compositiekwaliteiten (zeggingskracht, intensiteit) definitief boven het maaiveld uit kunnen komen.

Clemens Leunisse