Otowala

Otowala

Info
Uitgekomen in: 2011
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Eigen beheer
Website: www.stephen zieminski.com
Luisteren kan je hier: http://otowala.bandcamp.com/
Tracklist
Sock
Hydroplane
Crocodile Smile
Halo
All Too Human
Autumn 91'
Alphabetical Order
Dear Ndugu
Autumn 05'
Shatabdi Express
With Intention
Michiro Negishi – toetsen
John O'Reilly – basgitaar
Stephen Zieminski – drums, percussie, vibrafoon, marimba
Otowala (2011)

Het Amerikaanse trio Otowala heeft een klassieke vorm: ritmesectie en toetsenman. Hoor ik daar al iemand zacht ELP fluisteren? Ook buiten de prog is deze triovorm niet ongebruikelijk, de jazzwereld puilt er van uit. Ergens tussen deze twee uitersten vind je dan ook de muziek van Otowala.

Ik moet eerlijk zeggen dat de eerste kennismaking met de band niet erg indrukwekkend was. Dat komt vooral door de opnametechniek. De drie instrumenten klinken tamelijk dun, zelfs de basgitaar, waardoor er nogal wat afstand tussen de diverse klanksoorten ontstaat. Je hoort de drie mannen samenspelen, maar tegelijk klinkt het alsof ze niet samen in dezelfde ruimte staan. Een klinisch geluid en de digitale synthesizers zijn daar de oorzaak van. Niet echt bevorderlijk om eens lekker in de groove te komen.

Als je de moeite neemt om daar doorheen te luisteren – en gemakkelijk is dat niet – heeft Otowala toch wel heel veel te bieden. Om te beginnen zijn de drie heren uitstekende muzikanten, vooral Zieminski en O’Reilly. Belangrijke troef is verder het vibrafoonspel van Zieminski. Het is wel een veeg teken als een vibrafoon vetter klinkt dat de toetsen, overigens.

De drie Amerikanen benaderen hun muziek naar mijn idee vanuit een tamelijk technische invalshoek. Dat levert interessante muziek op, maar echt meeslepend wil het niet worden. De nadruk ligt ook op de ritmiek, op interessante maatsoorten en, in het geval van de stukken van O’Reilly, eigenzinnige toonsoorten. Halo, dat zo’n beetje het maatgevende stuk lijkt te zijn, is een bij vlagen volstrekt onnavolgbare pot struikeljazz met aan Pierre Moerlen’s Gong herinnerende marimba’s. Het lijkt het soort muziek dat een slechte componist onder een stukje film met heel drukke stadsbeelden zou zetten. Knap gespeeld, maar niet prettig voor de oortjes.

Deze optelling leidt onder de streep tot heel cleane, maar ook wat harteloze muziek. Goed maar niet mooi, intelligent maar ook een beetje leeg. In sterk contrast daarmee zijn fusiondeuntjes als All Too Human, waarbij ik onvermijdelijk aan Casiopea moet denken. De stukken laten wel horen hoe meesterlijk O’Reilly kan bassen, maar als compositie zijn ze, zeker in vergelijking met die meer op hersengymnastiek lijkende tracks, wat dommig.

Het is niet goed of het deugt niet, ik weet het. Maar meer kan ik er niet van maken. Otowala zet op één en dezelfde plaat razend ingewikkelde en kinderachtige stukken en beide soorten laten de luisteraar volstrekt Siberisch. Met iets meer gevoel in de technische benadering van de muziek zou de band al een heel eind komen, want, zoals gezegd, de heren hebben heel wat in hun mars. Nou nog iets bedenken dat niet klinkt als een vingeroefening.

Erik Groeneweg

Send this to a friend