OTRAlbum

Een zanger van Uriah Heep, een gitarist van Focus en drie Brazilianen, had iemand die combinatie aan zien komen en had hij of zij niet even kunnen waarschuwen? OTR, kort voor On The Rocks, is het vervolg op de soloplaat “Rio On The Rocks” die Jan Dumee maakte in 2005. Tijdens een tour in het kader van die plaat raakte Jan zo onder de indruk van zijn Braziliaanse ritmesectie dat hij er een band mee vormde en daar John Lawton bij haalde.

“Mamonama” doet me heel sterk aan Uriah Heep denken en dat ligt heus niet alleen aan de uit duizenden herkenbare bronstige zang van Lawton. Ook de riffs, het overheersende Hammondorgel, de lekker pittige grooves en de rijkelijk uit de Classic Rock citerende liedjes zijn debet aan de Heeperdepeep stemming die hier opgewekt wordt.

In combinatie met Jan’s liefde voor bluesrock is het resultaat een lekkere rockplaat met een paar haken en ogen. Zo is de muziek niet heel avontuurlijk en zijn er een paar hele nare uitglijers te beluisteren. Hello (Dona Nobis Pacem) is een ernstige draak van een nummer die bewijst dat te lang omgaan met Thijs van Leer vroeg of laat tot nep-klassiek gedoe leidt. Een andere misser is het wel erg simpele Face To Face. Ik weet niet waarom, maar ik zie steeds The Muppets voor me als dit nummer voorbij komt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Voor het overige niets dan lof. De heren rocken als een trein en gaan als de brandweer. Jan Dumee excelleert glansrijk, maar ook de Braziliaanse mannen spelen de sterren van de hemel. Lawton, die voor mijn gevoel wat aan het afglijden was in het golden oldies circuit, bewijst dat hij er nog helemaal bij hoort.

Deze plaat had ook in de jaren ’70 gemaakt kunnen zijn (dat was waarschijnlijk zelfs beter geweest voor de commerciële kansen) maar daarmee heb ik nog niets lelijks gezegd, in tegendeel. Acht prettige rocknummers waar het plezier van afspat, een briljante gitarist en een geïnspireerde zanger met een zeer distinctief geluid, dat is de winst van een meer dan geslaagd album. Hoogtepunten zijn er veel, maar de eervolle vermelding gaat naar het swingende en ontspannen The Corner Club en het zowaar licht progressieve Steal The Night. Fijne plaat!

Erik Groeneweg