Ou

One

Info
Uitgekomen in: 2022
Land van herkomst: China
Label: Insideout
Website: www.instagram.com/ou.theband
Tracklist
1. Travel 穿 _(05:54)
2. Farewell 夔 _(04:12)
3. Mountain 山 _(04:18)
4. Ghost 灵 _(03:34)
5. Euphoria 兴 _(07:19)
6. Prejudice 豸 _(04:31)
7. Dark 暗 _(07:17)
8. Light 光 _(04:05)
Anthony Vanacore: drums
Chris Cui: basgitaar
Jing Zhang: gitaar
Lynn Wu: zang
One (2022)

We hebben op Progwereld al de meest exotische landen in onze kolommen gehad. Maar China zat er tot dusverre nog niet bij. Daar komt met het debuutalbum “One” van OU verandering in. De vraag is of het iets toevoegt aan de genres progrock of progmetal.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: niet heel erg veel. OU maakt progmetal met een degelijke backing, maar redelijk alledaags. Een stevige basis met basgitaar, drums en gitaar met ietwat doorsnee riffs. Denk Haken, misschien een vleugje Dream Theater en gooi er nog wat Devin Townsend bij, dan weet je ongeveer wel wat je kunt verwachten. De bio van de band meldt nog hoopvol The Gathering en zelfs Radiohead, maar sorry jongens, dat hoor ik er echt niet in terug.

Blijft over zangeres Lynn Wu. Beslist géén doorsnee wat die op de plaat heeft gedaan. Je moet er even aan wennen, al is het maar omdat ze alle teksten in het Chinees zingt. Dat is weer eens wat anders. Maar ook haar intonatie is bijzonder. Bedoeld of onbedoeld zitten daar de nodige Chinese notenwendingen tussen. Maar het is niet allemaal hosanna wat de zang betreft. Wu mist vooral de kracht in de hardere passages. Als het dan ook nog omhoog gaat, dan wordt het behoorlijk schreeuwerig. In de engelachtige passages komt ze beter uit de verf, vooral als er meerdere lagen zang over elkaar worden gelegd.

De band is niet helemaal Chinees. Aan de basis staat drummer en toetsenist Anthony Vanacore waarvan we niet weten waar hij vandaan komt, maar wel dat hij ruim acht jaar geleden naar Beijing is verhuisd. De gitarist en bassist zijn veelgevraagde muzikanten in de lokale rockscene van Beijing, meldt de bio.

Het album trapt af – en hoe, ik dacht eerst dat er aan het begin een stukje van de master is gevallen – met Travel. Een uptempo metalsong waar de zang van Wu matig uit de verf komt, behalve in het middenstuk. Hoogtepunt van het album is de single Mountain, een lekker tempo met een fraai meanderende zang in meerdere lagen. Een melodie die je al vrij snel mee kunt neuriën. Het nummer Prejudice doet mij denken aan District 97; jazzy akkoorden ingebed in een inventieve ritmesectie. Beslist een lastig nummer om overheen te zingen, maar Wu speelt het klaar. De plaat is verder afwisselend en gaat van atmosferische klanken (Ghost) naar jazz en weer terug (Euphoria), met ondertussen een uitstapje naar keiharde progmetal (Dark).

De productie laat wel wat te wensen over. Sommige nummers klinken ronduit plat, bijna mono als het om de backing gaat. Het toetsenwerk (de bijgeleverde bio heeft het over ‘Prod’, dat zal staan voor production) is weinig inventief. De drie mannen beheersen hun instrumenten dan wel weer meer dan behoorlijk. Soms een beetje té goed. Vooral de bassist lijkt in zijn eentje aan een wedstrijd ‘zoveel mogelijk noten per maat’ bezig. Dat maakt sommige passages vreselijk onrustig. “One” is een aardig debuut, maar meer ook niet. Daar kan ook zangeres Lynn Wu niets aan veranderen.

Send this to a friend