Our OceansAlbum

“While Time Disappears” is het tweede album van de Nederlandse rockband Our Oceans en om de stijl van dit trio maar direct te duiden: de heren maken een progressief klinkende mengeling van Pain Of Salvation-achtige hardrock/metal en singer-songwriter getinte muziek richting Jeff Buckley. Our Oceans maakt alternatieve muziek met een enorm emo-gehalte. Een beetje psycholoog zou zeggen ‘gooi het er maar uit jongen’. Het goede aan dit album is dat elke noot buitengewoon integer klinkt.

De drie bandleden zijn ware diepzeeduikers. Vooral zanger/gitarist Tymon Kruidenier neemt je mee naar de diepste krochten van z’n ziel. Ongeacht waarover hij zingt. Het album zit vol melancholie, wanhoop, lyrische intensiteit en woede. Maar niet alleen vocaal gooit hij het over elk denkbare boeg, ook zijn gitaarspel gaat alle kanten uit. Zijn instrument klinkt clean in de arpeggio’s, gruizig in de akkoorden, furieus in de solo’s en eigenzinnig in alles dat verder nog trilt en siddert. Kruidenier ziet z’n verrichtingen uitstekend ondersteund door Robin Zielhorst (fretloze basgitaar, achtergrondzang) en Yuma van Eekelen (drums). Hun dynamische aanpak laat de muziek boven zichzelf uitstijgen. Het vloeit op de plaat, of het nu daverend, bombastisch, ingetogen, slepend of  juist opzwepend moet zijn. Zij zijn de olie waardoor Kruidenier de raderen kan laten draaien. In maritieme termen zou je zeggen dat ze de muziek drijfkracht geven, dat ze een opwaartse druk bewerkstelligen.

Hoe fijn is het om te worden meegezogen door de muziek? Opener Unravel dompelt je meteen helemaal onder, een bruisende track die plaatsvindt in de territoriale wateren van Dream Theater, Queensrÿche en het al eerder genoemde Pain Of Salvation. Reken maar niet dat Our Oceans een copy-cat is, de band doet duidelijk z’n eigen ding.

Wat Our Oceans als een ware Neptunus in zijn macht heeft, is het schakelen tussen zacht en hard. The Heart’s Whisper, Motherly Flame en Passing By zijn wat dat betreft prachtige koraalriffen, waarbij de rijke voedingsbodem zeker niet onvermeld mag blijven. Niet alleen klinken bands als Brand X, Beardfish en Haken op momenten door, soms doet Kruidenier qua zang ook wat denken aan Matthew Bellamy (Muse).

Het ruigste nummer van het album is ongetwijfeld het hoekige Face Them. Voor de balans van de plaat is dat helemaal ok, voor sommigen is er wellicht iets teveel weerbarstigheid. Zij zullen meer gecharmeerd zijn van bijvoorbeeld het daaropvolgende tweeluik Your Take en You Take. Neem de pulserende ondergrond van Your Take en laat de sfeer tot je komen. Wat is die Zielhorst toch een fijne bassist. You Take is minutenlang een fraaie ballade totdat Kruidenier het op z’n heupen krijgt en met een flinke schreeuw alle sluizen open zet. Uiteindelijk deinen rustige tokkels het nummer uit en dient de bombastische afsluiter With Hands Torn Open zich aan. Het is het meest progressieve nummer van de negen met z’n Porcupine Tree/Steven Wilson-achtige grandeur en het doet in niks denken aan een rimpelloze watervlakte. Speciale aandacht hier voor die fraaie gitaarsolo.

Dat de tijd als zand in je handen verdwijnt moge dan waar zijn; vanaf 27 november 2020 is dit album te verkrijgen op cd en lp. Op naar de eeuwigheid.