Out Of FocusAlbum

Out Of Focus is een band uit München, Duitsland, die in de vroege jaren ’70 drie (eigenlijk vier, maar de laatste werd pas in de jaren ’90 uitgegeven) fantastische platen afleverde, die gemakshalve vaak onder de noemer Krautrock worden geplaatst. Het debuut “Wake Up” liet echter een groot scala aan invloeden zien, van Grateful Dead tot Jethro Tull tot de vroege Pink Floyd, en kenmerkte zich verder door een flinke dosis humor en ongedwongenheid.

Op deze tweede plaat, “Out Of Focus”, lijkt deze naïviteit te zijn verdwenen. Ineens is Out Of Focus een serieuze, gefixeerde onderneming, waarbij moet worden gemusiceerd. Dat maakt dat deze tweede plaat helaas een flink gedeelte van zijn charme moet inleveren, en nog niet geheel de hernieuwde positie weet toe te eigenen. Met andere woorden: de plaat hinkt op twee gedachten.

De meest opmerkelijke verandering is wel dat Moran Neumuller zijn fluit lijkt te hebben ingewisseld voor de saxofoon. Niet dat hij dat instrument niet beroerde op “Wake Up”, maar die plaat leek toch wel alom vertegenwoordigd te zijn door de fluit, wat de link naar Jethro Tull wat gemakkelijker maakte. Op “Out Of Focus” is door het veelvuldig gebruik van de saxofoon deze link goeddeels afwezig, hoewel op Blue Sunday Morning nog wel wat fluit klinkt.

Dat maakt dat Out Of Focus soms de serieuze uitstraling krijgt die ook de jazzrock van Soft Machine soms lijkt te hebben. En daar slaagt men maar half in. Nu hebben wij in deze tijd het voordeel dat we weten dat Out Of Focus de plaat erná, het meest-onderschatte-meesterwerk-uit-de-geschiedenis-van-de-prog “Four Letter Monday Afternoon” met vlag en wimpel zou slagen in een poging de proto-prog te verlaten en de jazz-rock-georiënteerde vroege prog te omarmen. Wij mogen “Out Of Focus” dan beschouwen als een ’tussen’-plaat, voor tijdgenoten moet het toch een opmerkelijke stap vooruit zijn geweest.

Want begrijp mij niet verkeerd: “Out Of Focus” is nog steeds ongelooflijk goed. Hoe bijvoorbeeld Blue Sunday Morning naar het einde toe een hoogtepunt van formaat krijgt is te gek. Whispering is met zijn 13 minuten een duidelijke vooruitwijzing naar het komende meesterwerk. En de in elkaar overlopende Fly Bird Fly en Television Program, welke nog het duidelijkst verwijzen naar “Wake Up”, is met zijn zestien minuten een heuse ’tour-de-force’.

Toch is de eindconclusie dat “Out Of Focus” wat moeizaam klinkt, als een reeds uitgewerkte formule van een product dat maar half af is. “Wake Up” is frisser, en “Four Letter Monday Afternoon” volwassener. “Out Of Focus” is eigenlijk dus een beetje Out Of Focus…

Markwin Meeuws