Overhead

Metaepitome

Info
Uitgekomen in: 2005
Label: Musea Records
Website: Overhead
MySpace: Overhead
Tracklist
Metaepitome (19:40)
WARNING: Ending [Without · Warning] (7:56)
Point Of View (5:17)
Butterfly's Cry (7:05)
Arrival Of The Red Bumblebee (2:16)
Dawn (16:27)
Alex Keskitalo: zang en fluit
Jaako Kettunen: gitaar
Janne Pylkkönen: bas
Tarmo Simonen: toetsen
Ville Sjöblom: drums
Met medewerking van:
Paavo Seppälä: gitaarsolo op Metaepitome
Metaepitome (2005)
Zumanthum (2002)

Ik kan me nog goed herinneren dat ‘oudere’ symfomaan mij bij concerten regelmatig aansprak, toen ik als 16-17 jarig gastje naast doorgewinterde fans genoot van ‘die oude’ muziek.  “Goh”, zeiden ze, “hou je van symfo? Wat leuk?” Het was in de jaren tachtig en ik vertegenwoordigde in mijn uppie een geheel nieuwe opkomende generatie progfans, zo leek het. Uiteraard vond ik als jonge muziekliefhebber die aandacht énig, maar het voelde ook wel genant. Behoorde mijn muzikale smaak tot een uitstervend ras? Was ik de laatste der Mohikanen?

En nu zijn we ruim twintig jaar verder en wie schetst mijn verbazing? Alweer een nieuwe generatie maakt zich klaar de progfakkel over te nemen. Niet alleen binnen ons eigen team (twee van onze recensenten mogen zich nog niet eens ’twintiger’ noemen!), maar ook in het aanbod van bands dat we hier bij Progwereld bespreken. Een goed teken! Een goed voorbeeld hiervan is de Finse band Overhead, waarvan de gemiddelde leeftijd 27 is. Ze leveren met hun tweede album “Metaepitome” (een uitgebreide internetspeurtocht heeft de betekenis van die titel niet boven water kunnen krijgen) een puik progressief prachtstuk op. Het album is verre van perfect, wat overigens weer niets met de leeftijd te maken heeft, want van de website onthul ik dat de diverse leden nauwelijks groentjes te noemen zijn op hun instrumentaria.

De kracht van Overhead zit em in het samenspel, de compositorische aandacht en het plezier dat van het schijfje afspat. Qua beleving zit de groep een beetje in de Spock’s Beard-hoek, met een vleugje Marillion en een snufje Pink Floyd. Daarnaast komt zo’n beetje de hele artrock-geschiedenis zijn bijdrage leveren, zonder dat de muziek een ratjetoe van stijlen wordt. Dat komt vooral door het verlangen van de groep om liedjes dan ook ‘liedjes’ te houden, al duren ze soms 19 minuten, en een andere keer 15 minuten. Het 19-minuten durende Metaepitome is daar het meest geslaagde voorbeeld van. Doelgericht, trefzeker en de juiste tijd nemend weet de band ons mee te voeren in een prachtig landschap van melodieën, thema’s en een wonderlijk sterk refrein. De Hammond van Tarmo Simonen geeft het lange nummer (dat géén suite is) de juiste cadans, terwijl de aangename, wat rauwe stem van Alex Keskitalo Overhead het juiste, frisse gezicht meegeeft. Prachtig is ook de dubbele gitaarsolo halverwege, een pronkstukje van gitarist Jaako Kettunen en gastgitarist Paavo Seppälä. Mag bij beiden op hun cv. Keskitalo speelt trouwens ook een aardig stukje fluit, maar ik heb niet één keer aan Jethro Tull of Focus hoeven denken.

Metaepitome moge het beste nummer van de plaat zijn, WARNING: Ending (Without Warning) is ongetwijfeld de leukste. Hoewel het nummer wat langzaam op gang komt, en een wat rare structuur heeft, is het een hyper bombastisch nummer, met een schreeuwerig, maar leuk Cardiacs-achtig refrein. Ik zal het niet snel zeggen, maar ik had graag een single-edit van dit nummer gezien. Temeer omdat het nummer overloopt in Point Of View, waarmee het thema’s deelt. Feitelijk zou je beide nummers stiekem als de dérde grote track van de plaat kunnen zien.

Ook Butterfly’s Cry is van grote klasse. Het opent met flitsend en strak baswerk van Janne Pylkkönen en door de vrolijkheid die volgt middels toetsen, drums en gitaar, krijg je al snel een Salem Hill– of Kaipa-achtig sfeertje. Soms moet ik ook een beetje denken aan het Zweedse Beardfish, die andere grote ontdekking van laatst. Beide groepen zouden het samen goed doen in dubbelconcerten, of wat ook.

Dawn is in tegenstelling tot Metaepitome slepend en relaxed, in plaatst van broeierig en spannend. Alhoewel minder spannend dat het openingsnummer, is het wél een uitstekende compositie dat de veelzijdigheid van de band temeer benadrukt. Bij dit nummer krijg ik een haast Eloy-achtige nasmaak, vanwege opnieuw het strakke baswerk van Pylkkönen. Een mooie afsluiter van een uitstekend album.

Uiteindelijk kan de doorgewinterde progfan, die ik met mijn schamele 37 inmiddels ben, tevreden zijn. Toen ik 16 was, vreesde ik inderdaad dat de koek wellicht ooit op is. Met genoegen kan ik inmiddels constateren dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ik weet nu haast zeker dat ik ooit als 70-jarige mag genieten van de prachtigste symfonische rock, gemaakt door ‘kids’, die praktisch mijn kleinkinderen zouden kunnen zijn.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend