OxcartAlbum

“Grunge is een naam voor Amerikaanse gitaarrock die in de late jaren tachtig ontstond in Seattle in de Verenigde Staten. Grunge kwam voort uit de noise rock en alternatieve rock en koppelt de strakke eenvoud van de punk en indierock aan het overstuurde gitaargeluid van de heavy metal.”
Ik begin deze recensie met een tekst uit Wikipedia, omdat deze omschrijving perfect past bij de muziek van Oxcart. Oxcart noemt  zichzelf een post-grunge band, die de invloeden van Pink Floyd, Nirvana, Queens Of The Stone Age en Muse samenbrengen in hun eigen psychedelische kakafonie.

“Beekeeper Constellation” is het derde album van deze band uit Portland, Oregon. Voor mij zijn hun eerste twee albums uit 2005 en 2008 onopvallend gepasseerd. Hun meest opvallend werk is waarschijnlijk de gelegenheidsband Pigs On The Wing, die nummers van Pink Floyd covert.
Het album “Beekeeper Constellation” is een conceptalbum over een jonge imker vermalen door een meedogenloze oorlog, die na zijn terugkeer wordt achtervolgd door visioenen en geesten van hen die hij liefheeft. Hij zoekt troost bij zijn bijen en projecteert zichzelf in de sterren. Een onsamenhangend verhaal dat als concept niet goed wordt uitgewerkt in de muziek. Pas in het titelnummer dat start met het gezoem van duizenden bijen, wordt het concept duidelijker met teksten als “Inside my own persona. And in the stars I’m the beekeeper”.

De muziek van Oxcart is moeilijk te omschrijven omdat naast de hierboven genoemde invloeden, een hele reeks van invloeden te noemen zijn. Opvallend aan de muziek van Oxcart is dan ook het allegaartje aan muzikale invloeden, waarvan ik zeker Pearl Jam, Alice In Chains en de Foo Fighters nog wil noemen. In diverse nummers zijn dan weer specieke invloeden te horen. Zo doet het drumgeluid van het openingsnummer Drawbridge denken aan de jonge Phil Collins (Genesis) en in  het tweede nummer Delusions zijn duidelijk invloeden van Led Zeppelin hoorbaar. Het derde nummer The Light opent met een piano waarbij zelfs de Flower Kings in mijn gedachte opkomt, de zang die in het begin rustig is doet denken aan Matthew Bellamy (Muse), maar slaat daarna over naar een krachtigere en grungy stem vergelijkbaar met Chris Cornell (Soundgarden).

Het album eindigt met het nummer Speakeasy, met deels gesproken tekst, waarbij Oxcart zich afvraagt: “Are you hearing what I’m sending? Do we have an understanding? Are you with me or against me? Do you think I’m condescending?”
Deze tekst geldt ook voor dit album van Oxcart. Je bent voor- of tegenstander van deze muziek, je begrijpt precies wat ze zenden of het geheel blijft een onduidelijk verhaal. Oordeel zelf…

Mario van Os