Ozric TentaclesAlbum

Ozric Tentacles (introductie overbodig voor wie de space/psychedelische prog van de jaren negentig heeft gevolgd!) heeft het nooit echt van zijn albumhoezen moeten hebben. ‘Een dromerige fantasieloze bende waarvoor Roger Dean zich later in zijn graf zal omdraaien’ zei ooit een collega-schrijver waarvan ik de naam de lezers zal besparen. Ook de hoes van de nieuwe Ozrics-plaat “Paper Monkeys” is weer eentje die op weinigzeggende wijze een niet bestaand beeld laat zien. Gelukkig is het in de ruim 25 jaar dat deze groep bestaat de lichtshows (Fruit Salad!) veel beter afgegaan: op dat gebied is en was de groep pionier en aanvankelijk is de muziek dat ook geweest, maar de laatste tien, vijftien jaar is de rek er grotendeels wel uit.

Ook “Paper Monkeys” is weer onmiskenbaar een cd met vlotte en puntige spacerock, waarbij de piepjes en geluidsgolven je om de oren vliegen. Evenals op de matige voorganger “The Yumyum Tree” is de invloed van trance en andere elektronica erg groot. Joie Hinton weet dit als geen ander op redelijke wijze te doseren tussen het stuwende drumspel van Pepler en de vurige gitaarklanken van oudgediende Ed Wynne. Toch doet het de geoefende luisteraar weer eens verlangen naar een nieuwe Eat Static-plaat (Nodens Ictus!), dat ooit het ‘side project’ van Ozric Tentacles was en het over een dansbare boeg gooide. Maar sinds Hinton terug is bij de groep smelt de muziek weer aardig samen. Zo kent Lemon Kush wat afwisseling en blijft beter overeind staan dan het krakkemikkige Flying Machines. Daarin probeert Pepler tegen een drumcomputer in te spelen hetgeen uiteindelijk nergens naartoe gaat. Ook niet na een tempowisseling en Wynne op zijn gitaar tekeer gaat.

Het titelnummer is ook een hoogstandje op deze verder, wederom, matige cd en grijpt terug naar de jaren negentig toen platen als “Jurassic Shift” en “Become The Other” het beste van de Ozrics tot dan toe hebben laten horen. Die albums steken nog steeds met kop en schouders boven alles uit wat de groep daarna als totale albums heeft gemaakt, terwijl elke plaat nog wel zijn momenten kent. Ook Will Of The Wisps is dik in orde; in jaren niet zo’n fascinerend Ozric-stuk gehoord, dat ook eindelijk een rustpunt na al het voorgaande geweld in zich heeft. De uitbouw richting de gitaarsolo van Wynne is zelfs funkachtig. Fraai gedaan en ook niet overgeproduceerd met allerlei overbodige geluiden.

Al met al weer een album met verschillende gezichten, waar Ozric Tentacles zoals gezegd de laatste jaren zo’n beetje patent op heeft gezien de wisselende kwaliteit. Echt verrassen doet het kwartet niet meer, maar toch valt een vooruitgang te bespeuren vergeleken met de vorige twee studioplaten. Het wordt tijd de groep weer eens op het podium aan het werk te zien, want dat blijft nog steeds een weergaloze ervaring. Daar kan gelukkig nog steeds geen enkel photoshophoesje aan tippen. Ach, het ‘Engels’ is ook nooit af.

Wouter Bessels

CD:

2LP: