Ozric TentaclesAlbum

Voor wie schrijf je eigenlijk een recensie? En nou niet gelijk roepen: voor de kat zijn meisjesonderdelen, want dat is kinderachtig en trouwens, dat weet ik zelf ook wel. Nee, ik bedoel het serieus: wat is, zo hoort iedere schrijver zich af te vragen, zijn of haar publiek? Is het de verstokte fan van de onderhavige band, is het de breed georiënteerde kenner, of is het de volslagen leek? Het maakt nogal veel uit, lezer, want het antwoord op die vraag bepaalt voor een belangrijk deel de kleuring van deze recensie.

Ik geef, aan de hand van dit nieuwe dubbelalbum van de Britse formatie Ozric Tentacles, een voorbeeld van wat ik bedoel. We beginnen met een recensie voor de leek.

Ozric Tentacles is, zo lijkt het, een soort hippie-collectief rond de 54-jarige muzikale duizendpoot Ed, de stamvader van een inmiddels groeiende familie musici die rave muziek, new age, spacerock, dub en progressieve rock door elkaar mixen tot een instrumentale trip die, in kleuren uitgedrukt, knetterbont genoemd zou kunnen worden. Je pikt het geluid van Ozric Tentacles er altijd bovenuit, door de zware bassen, bijzonder heldere synthesizergeluiden die daar fraai mee contrasteren, de voortdurend voort flieberende arpeggio’s en de gitaarsolo’s, aangevuld met klanken uit de wereldmuziek. Ken je helemaal niets van deze band, dan is “Technicians Of The Sacred” een mooie kennismaking, zowel een van hun beste platen als ook een redelijk beknopte samenvatting van wat de band inmiddels al ruim dertig jaar doet.

Voor de breed georiënteerde muziekliefhebber: Het moet maar eens gezegd worden: heb je één plaat van Ozric Tentacles, dan heb je ze allemaal. “Technicians Of The Sacred”, om en nabij het 28^ste album van het harige Britse familiebedrijf, is net zo goed of slecht als alle voorgaande platen. Dat komt vooral omdat de muziek van de Ozrics volstrekt inwisselbaar is. Tenzij je een bijzonder diepgaande studie van hun muziek gemaakt hebt, kun je slechts aan de hand van de voortschrijdende techniek herkennen of een nummer nou uit 1984 of 2015 stamt. Enige vorm van progressie hoef je bij dit gezelschap niet te verwachten en dat maakt de noodzaak van dit album, nota bene een dubbelaar, redelijk twijfelachtig. Alle kenmerkende elementen van de muziek zijn weer aanwezig en je moet wel een enorme zuurpruim zijn om niet op enig moment tijdens de beluistering toch gepakt te worden door de lekkere grooves, drones en opzwepende ritmes, maar een pakkende melodie of herkenbare riff zit er weer niet tussen, dus had dit net zo goed “Jurassic Shift” uit 1993 of “The Floor’s Too Far Away” uit 2006 kunnen zijn. Mooi, maar zinloos. (Grappige bijkomstigheid: een keer tijdens het beluisteren van het album had ik ook de website van de band openstaan. Het duurde wel zes minuten voor ik er achter kwam dat daar ook muziek werd afgespeeld en ik dus naar twee liedjes tegelijk zat te luisteren. Voor de beleving maakte het overigens weinig uit!)

En dan, gelukkig, voor de echte fan: Groovy, man (sorry), Ed en zijn kornuiten hebben met “Technicians Of The Sacred”  één van hun beste en meest veelzijdige albums uit hun lange geschiedenis uitgebracht. Het is jammer dat de promo-versie die Madfish heeft rondgestuurd twee nummers mist, want de echte liefhebber likt zijn vingers af bij ruim 90 minuten hogere sferen. Voortgestuwd door de briljante ritmes van drummer Szende, buitelen de pulserende synthesizers, prachtige etnische invloeden (zoals saz, uitheemse percussie en Aziatische zang) en sub-lage bassen over elkaar heen. Vooral op de tweede cd zijn de invloeden uit de wereldmuziek zeer prominent dit keer. Het prachtigste nummer is wat dat betreft het ruim elf minuten durende Epiphlioy, dat Turkse muziek en hardrock met elkaar verenigt en naar mijn bescheiden mening weer een absolute stap vooruit is in de ontwikkeling van Ozric Tentacles. Ook sterk is Smiling Potion, waarin een synthesizer als een dronken Dalek boven de muziek uit tolt. Wars van alle muziekstromingen trekt Ed nog steeds zijn eigen plan en het resultaat is weer zalig. Er is geen enkel album van deze band dat slecht klinkt, maar “Technicians Of The Sacred” klinkt wel bijzonder goed, wat dat betreft is de titel van het album goed gekozen. De plaat laat zich vooral goed beluisteren met een goede koptelefoon. Volume flink open schroeven en genieten maar.

Zie je wat ik bedoel? Afhankelijk van de ontvanger verandert de toon van de boodschap. Dus voor wie maak je zo’n recensie? Voor Piet Snot, of misschien toch voor jou? Het bewijst in elk geval maar weer eens dat, ten minste vanuit het standpunt van Ozric Tentacles, een beetje kennis gevaarlijk is. Je bent als beluisteraar van dit album beter af als je de band helemaal niet of juist heel goed kent.

Erik Groeneweg
CD:

LP: