PadreAlbum

Soms krijg je een debuutalbum te horen dat opvalt door zijn ogenschijnlijke eenvoud. “From Faraway Island” van de Poolse band Padre had me bijna op een dwaalspoor gebracht. Even dacht ik met een singer-songwriter productie te maken te hebben en vroeg ik me af of een recensie van dit album wel op Progwereld thuis hoort?

Schijn bedriegt. Wie goed luistert naar de muziek van Padre wordt bevangen door de schoonheid die in de eenvoud zit. Welke band gebruikt nu nog hoofdzakelijk piano met akoestische gitaar? In de prog horen we vaak liever toetsen, elektrische gitaar en hartversnellende drums, maar Padre laat dit allemaal achterwege. Ik zou de muziek eerder art-rock dan prog willen noemen.

Als ik naar een vergelijking zou moeten zoeken, dan kom ik uit bij het Renaissance uit het begin van de zeventiger jaren waar John Tout achter de piano en Michael Dunford achter de 12-snarige gitaar ook die eenvoud in zich hadden. Of van veel recentere datum bij een project van gitarist Gordon Giltrap met Rick Wakeman op hun album “From Stone & Brush”.

Padre vult het hele album er mee. De zang doet echt denken aan een singer-songerwriter productie, maar de muziek voert verder. In acht songs van vier tot zeven minuten is echt ruimte voor de muziek. Gitarist Maciej Tomczyk en pianist Krzysztof Lepiarczyk kunnen laten horen wat ze in zich hebben. En de zang van Marek Smelkowski is gewoon goed.

Mijn enige punt van kritiek is dat ze soms aan de veilige kant blijven en dat ze net iets te veel blijven hangen aan de singer-songwriter kant. Ze zouden best een stukje verder kunnen gaan in de muziek.

Als je een sfeervol album zoekt dat je ook als achtergrondmuziek kan draaien, kan je met Padre voor de dag komen. Je visite rent echt niet weg als ze geen liefhebbers van prog zijn.

Peter van der Schelde