Pagan's MindAlbum

‘Is er leven na de dood’, vroeg Freek de Jonge zich in 1997 af en hij had er nog een hit mee ook. De laatste tijd heb ik mezelf dezelfde vraag gesteld en me afgevraagd hoe het leven er na de dood uitziet. Speelt de ultieme supergroep de meest waanzinnige symfo en progressieve rock? Na het beluisteren van “Celestial Entrance” van het Noorse Pagan’s Mind heb ik me een voorstelling kunnen maken van het hiernamaals en wat ik er kan verwachten.Na een korte sferische, hemelse opening komt men flitsend voor de dag met een aanstekelijk deuntje. Je denkt dat het tweede nummer van de cd reeds begonnen is, maar niets is minder waar. Dit is slechts de toegang naar de deur van het hiernamaals. Approaching gaat ongemerkt over in Through Osiris’ Eyes. Duidelijk is dat Pagan’s Mind heeft geluisterd naar Dream Theater, maar een eigen geluid heeft. Tijdens dit nummer wordt de zang van Nils K. Rue zo nu en dan vervormd en in de hogere regionen klinkt hij als James LaBrie, alleen met meer kracht. Een heerlijk afwisselend nummer met het ene moment de rust en het andere hectisch. De momenten van bezinning en vreugde wisselen elkaar af. Een Pantera-riff domineert Entrance Stargate, om te worden afgewisseld met kabbelende beekjes. Alles is in perfecte harmonie, sfeervolle rustige gedeelten worden afgewisseld met heftige uitspattingen. Toetsensolo’s worden opgevolgd door gitaarsolo’s en andersom. Nergens overheerst het ene boven het ander.

Ook in …Of Epic Questions wordt het stemgeluid van Rue weer vervormd en gebruikt hij een diepe donkere stem. Aan de ene kant klinkt de muziek van Pagan’s Mind vertrouwd, maar kent het ook onverwachte gedeelten. Je voelt je gelijk op je gemak, terwijl het onbekende toch uitnodigt om op onderzoek uit te gaan. Dreamscape Lucidity is een snel nummer met een aanstekelijk deuntje en waar engelen de koorzang verzorgen en wordt afgewisseld met die diepe donkere stem uit …Of Epic Questions.

Het afwisselende en uit twee delen bestaande, instrumentale nummer Back To The Magic Of Childhood is het absolute hoogtepunt van de cd. Sfeer- en tempowisselingen wisselen elkaar op perfecte wijze af en maken dit nummer tot een waar progressief hoogstandje. Het eerste deel start akoestisch, om later te worden overgenomen door de elektrische gitaren die naar het hoogtepunt voeren. Na een korte eruptie vervolgt Pagan’s Mind met een wandeling langs het rijke leven van de progrockliefhebber. Wat een afwisseling, wat een uitvoering. Het opvolgende In Briljant White Light is het kortste nummer en de enige ballade op het album en vormt zodoende het perfecte contrast na Back To The Magic Of Childhood en komt hierdoor nog beter tot zijn recht. Aegean Shores is één van de snellere nummers van de cd. Het begin van The Prophecy Of Pleiades heeft iets weg van de soundtrack van “Close Encounters Of The Third Kind”. Vooral in dit nummer klinkt Rue als James LaBrie. De toetsen verzorgen vooral in dit nummer voor een sferisch, atmosferisch gevoel.

Ruim zeventig minuten bezorgt “Celestial Entrance” je hemel op aarde en zet een aanval in op de toppositie in progressief rockland.

Rob van Oosten