PaidarionAlbum

Ergens vernam ik dat de Finse band Paidarion funky, jazzy prog maakt. Oef dacht ik, als dat maar geen duffe boel is vol platgetreden paden. Niks is echter minder waar. “Behind The Curtains”, het tweede album van de band, klinkt zo fris als een pepermuntje en is zo enerverend als de neten. Die helderheid kan op het conto worden geschreven van drummer en bandoprichter Kimo Pörstim die samen met z’n bandmakkers de plaat geproduceerd heeft. Er zit veel ruimte tussen de verschillende partijen en dat maakt de muziek lekker transparant. Hierdoor wordt het luisteren een aangename aangelegenheid.

Een uur lang weten de muzikanten hun virtuositeit te koppelen aan de meest prachtige melodieën. Zo etaleert bassist Jan-Olaf Strandberg zijn extreme vaardigheden in de new age van het openende titelnummer Behind The Curtains. Het levert een niet alledaagse combinatie op en dat belooft wat. Strandberg dribbelt hier als een ware Lionel Messi over de hals van zijn instrument en je weet dat er nog veel moois zal volgen.

In de daaropvolgende negen nummers laat hij zijn aspiraties ten aanzien van de funk, de jazz en de prog flink de vrije loop. Tevens is er een gastrol voor basgrootheid Michael Manring. Dat zegt genoeg over het niveau waarop de dikke snaren op dit album kletteren. Hoogtepunt qua bassen is onmiskenbaar de passage in ‘A Leap Into The Unknown’ waar kunde geen limiet lijkt te kennen. Het is maar goed dat drummer Pörstim zich met z’n dynamische spel wat minder prominent op de voorgrond heeft genesteld. Zo vormen de twee een aantrekkelijke ritmesectie die waar dan ook altijd toegankelijk klinkt.

Het poppy A Small Wish is wat dat betreft eigenlijk wel een dubbeltje op z’n kant, maar met uitgebalanceerde nummers als A Vertical Rope en A Leap Into The Unknown maakt de band zich werkelijk onsterfelijk. Tjemig, wat is Kimmo Tapanainen een kunstenaar op z’n klavieren, wat kan Risto Salmi fraai saxofoon spelen en wat heeft Elina Hautakoski een prettig timbre (niet alleen heeft haar lieflijke musicalgetinte stem een groot bereik; ze heeft ook zo’n lekker strak geluid). Ga ook niet voorbij aan de heerlijke gitaarsolo’s van Jaan Janson. Dit is een vrij overbodige opmerking want z’n Holdsworth-achtige loopjes zijn eigenlijk niet te missen. Soms weet je echt niet meer waar je naar zit te luisteren, is het nu Camel in jazzmodus of juist Kayak? Little Tragedies of Happy The Man? Staat er nu een plaat op van Steps Ahead of is het gewoon Kitaro? Ook is er ruimte voor viool en fluit. Ja zelfs een heus kerkorgel komt voorbij en dat alles met als grootst gemene deler dat het mooi is.

Sommigen zullen deze plaat wellicht te glad vinden. Tevergeefs zullen ze wachten op dat rauwe, stekelige randje en weinig plezier beleven aan ingetogen nummers als A Springtime Meadow en A Rose In The Sun. Zij zullen voorbijgaan aan de betoverende manier waarop Hautakoski haar zinnen zingt. Zwijmelaars zullen er ongetwijfeld garen bij spinnen en week worden van de lyrische sopraansax.

Het album sluit af met The Final Show, een nummer waar funk en prog weer gebroederlijk hand in hand gaan, een nummer dat zich gemakkelijk kan meten met het sterke middengedeelte van het album.

And so, ladies and gentlemen… we come to the nerve centre of the whole affair. De grootste concurrent van Paidarion is de band zelf. Er gebeurt iets te vaak hetzelfde en daardoor ligt inwisselbaarheid op de loer. Voordeel is wel dat de hoogtepunten er heel goed uitkomen en laten we wel wezen: deze zijn royaal in de meerderheid. Niks duffe boel.

Dick van der Heijde