Pain Of Salvation & Sun CagedConcert

Door de weersomstandigheden kwam ik te laat in de Boerderij aan. De treinen kwamen later of niet aan en alle auto’s schuifelden bumper aan bumper naar waar ze ook heen moesten. Misschien dat het daarom niet heel druk was in de Boerderij. Hoewel er steeds meer mensen bijkwamen, was het niet afgeladen. We konden allemaal wel wat “Road Salt“ gebruiken.

Sun Caged

Voordat Pain of Salvation speelde, was de beurt aan Sun Caged, een progressieve metalband met neoproginvloeden. Inmiddels hebben deze heren bijna drie albums uitgebracht. Men verwacht dat het nieuwe album (werktitel “The Lotus Effect“) aankomende zomer wordt uitgebracht. Sun Caged speelde een selectie van hun eerder albums en gaf een voorproefje van het nog niet uitgebrachte derde album. Ik kende deze band niet, maar ik was zeer onder de indruk van de strakheid en souplesse van de band. De Rotterdamse Marcel Coenen speelt zeer indrukwekkend gitaar en de nieuwe bassist Daniel Kohn speelde zeer verdienstelijk, zeker als je je realiseert dat hij net een ongeluk achter de rug had. Het publiek reageerde erg goed op de band, hoewel ik links en rechts wat mensen hoorden klagen over het geluid. Ik vond dat allemaal wel meevallen.

Bij de bandwissel ging het zaallicht aan, ging men naar de bar, de wc of het rookhoekje en ik kreeg de kans om tussen het publiek rond te wandelen. Het verwijt dat progliefhebbers voornamelijk mannen van middelbare leeftijd zijn, ging deze avond niet op. Mannen, vrouwen, jong en oud: alles was aanwezig. Iedereen keek een beetje om zich heen, bestelde drinken en babbelde wat (de meneer naast me gaf ongevraagd allerlei encyclopedische informatie over de geschiedenis van de band) totdat het zaallicht uitging en er een geluidsband werd opgestart. We hoorden Remedy Lane, een instrumentaal stuk van hetzelfde album. Het was begonnen…

Pain of Salvation

Used diende als aftrap. Met dit nummer kon de band direct laten zien en horen dat de nieuwe leden (drummer Leo Margarit en bassist Per Schelander) uitstekende muzikanten zijn, die in de juiste band zijn terecht gekomen, hoewel ik wel de indruk kreeg dat Margarit nog wat moet wennen aan zijn rol. Jammer genoeg klonken de drums erg dof, waardoor je de basdrum eerder voelde dan hoorde, wat prima is voor het beukgehalte, maar ik was erg benieuwd of deze nieuweling ook de excellente basdrumtechniek die John Langell beheerst, meester was. Meestal viel Margarit niet echt op en dat is misschien wel het grootste compliment dat je als ondersteunend bandmuzikant kan krijgen. Used kwam wat moeilijk op gang, maar verder heb ik een uitstekende avond gehad. De setlist was voornamelijk op “Remedy Lane“ ,  “The Perfect Element part 1“ en “One hour By The Concrete Lake“ gebaseerd wat ik wel prima vond omdat we door de laatste DVD-release (“Ending Themes – The Two Deaths Of Pain Of Salvation“) wel genoeg van “Scarsick“ hebben gehoord en nummers van Be voornamelijk in combinatie met andere nummers goed werken. Een van de nummers van dat album die geïsoleerd uitstekend overkomt is Diffidentia. Dit nummer was voor mij het hoogtepunt van de avond.

Het enige minpuntje van de avond heeft een kleine toelichting nodig. Pain of Salvation heeft me altijd gefascineerd omdat ze in het subgenre van progmetal daadwerkelijk een eigen geluid hebben gecreëerd en lang niet altijd voor de makkelijke muzikale weg kiezen. Door subtiliteit en ademruimte in keiharde muziek sluit Pain of Salvation niet aan in de  progmetalpolonaise, maar beweegt het zich tussen verschillende genres, met zorg voor prima productie zodat alle nuances, alle gedachtesprongetjes van Daniël Gildenlöw een plek krijgen in de muziek. Daar was deze avond weinig van over. Ik heb een uitstekende avond gehad, maar de nummers die individueel zo sterk een eigen karakter hebben, kregen nu het karakter van de avond, omdat het geluid veel te hard stond, waardoor de nummer op elkaar gingen lijken. Ik herinner me de gitaarsolo in de ballad Undertow die als een olifant een porseleinkast in kwam stormen. Hoe harder hoe beter? Nee. Ook de fragiele rocker Fandango, een nummer met een rollende dubbele baspartij, kwam hierdoor lomp over. Jammer.

Misschien past het ook wel bij de nieuwe Pain Of Salvation. Als ik een beetje door mijn wimpers keek, leek Daniel Gildenlöw wel wat op Dave Grohl. De energie van de band leek in elk geval niet op de gemiddelde progband. Dit was een stuk steviger. De nummers van de “Linoleum EP“ zijn overigens uitermate geschikt voor rockconcerten waarbij subtiliteit totaal niet belangrijk is. Deze band rockte, de bandleden huppelden van links naar rechts en de behoefte om als kritische progliefhebber met mijn armen over elkaar de boel te gaan aanschouwen, verdampte na twee nummers. Dit was gewoon een uistekende avond omdat ik naar een  concert van een rockband ging.

Manuel Huijboom