Pain Of Salvation & The Aurora ProjectConcert

Het was september 2005 toen de Zweedse progmetalband Pain Of Salvation ons kikkerlandje voor het laatst aandeed. In de jaren hierna werkte de band hard aan het nieuwe album “Scarsick” en wisselde de band van bassist. Een nieuwe cd, een nieuwe basspeler: tijd voor een nieuwe tour!

Op vrijdagavond 2 maart 2007 gaf Pain Of Salvation een memorabele show weg in Paradiso. Metalland zal na deze avond nooit meer hetzelfde zijn. Nooit eerder zag ik langharige metalheads hun oerprincipes overboord gooien en dansen (haal die vingers langs je ogen!) op discodreunen…Maar voordat we ons allen konden wanen tot Disco Queen en King, was het eerst tijd voor muziek van eigen bodem: The Aurora Project. Deze band maakt progmetal / symfo met een duister, mysterieus tintje. Het eerste en tot nu toe nog enige album van de band, “Unspoken Words“, ontving positieve recensies in de bladen en kent invloeden van grootheden als Riverside, Porcupine Tree, Opeth en Anathema. De groep ging lekker ruig van start met The Betrayal; een nummer waarin stevig gitaarwerk wordt afgewisseld met wat langzamere, haast zweverige stukken. Dit contrast is erg sterk en miste ik in de volgende nummers. De meeste liederen hadden iets ‘slepends’ en duurden vrij lang, terwijl er muzikaal niet veel verandering in werd gebracht. Ook leken de meeste nummers op het eerste gehoor vrij veel op elkaar, waardoor de band hier en daar de aandacht van het publiek verloor. Toch klonk de muziek verre van verkeerd en speelden de bandleden met de nodige professionaliteit.

Na een klein uurtje Aurora Project en de nodige podiumverbouwing was het dan eindelijk zo ver! De muziek werd uitgezet, de lichten werden gedimd en daar verscheen dan op het podium… een vrouw. Nee, beste mensen, Pain Of Salvation heeft niet nóg een nieuw bandlid. Deze dame kwam vertellen dat de show van vanavond ‘very special’ zou zijn; hij werd namelijk opgenomen voor een dvd! Snel een hand door de haren halen, kleding rechttrekken en nog iets meer vooraan staan. Laat Pain Of Salvation maar komen!

“SICK!” Een snel basloopje, een scheurende gitaar en een schreeuwende Daniel. De band zette lekker stevig in met het titelnummer “Scarsick”. Op zich een voorspelbaar begin, de rest van de setlist was dat echter niet. Hoewel de tour benoemd was tot de “Scarsick Tour”, werden er slechts vier nummers van de nieuwe plaat gespeeld. In chronologische volgorde werd er van elk album de beste nummers geplukt. Zo werd het agressieve, headbangbare ‘!‘ van stal gehaald, werd Handful Of Nothing aangekleed met een extra lang instrumentaal middenstuk en kon iedereen mee blèren met de single Ashes. De meeste nummers werden nét iets anders gespeeld dan op het album, wat het live-gevoel extra versterkte.

Welk nummer ook gespeeld werd, Daniel wist enorm veel indruk te wekken met zijn stem. Hoe hoog, laag, hard, zacht, lieflijk en agressief die man kan zingen! Gitarist Johan nam regelmatig de tweede stem op zich; iets wat live veel beter naar voren komt dan op de cd’s. Voor bassist Simon was het de eerste keer touren met Pain Of Salvation, maar dit was hem niet aan te zien. Hoewel hij alle nummers in korte tijd heeft moeten instuderen, speelde hij het ogenschijnlijk gemakkelijk en zelfverzekerd mee.

Aan het begin van de show werden de wat stevigere nummers gespeeld, een rustmoment werd later ingebracht. Zelfs iets eerder dan de band gepland had, want de tape-vereeuwiging zorgde ervoor dat halverwege de show een cameraband vervangen moest worden. Geen probleem voor topentertainer Daniel: hij kieperde gewoon een flesje water over zijn hoofd leeg. Johan wist ons te vermaken door als een Egyptische over het podium te lopen, later een stroomschok na te spelen en bijna over te gaan in een striptease… jammer dat nu net de camera weer gereed stond!

Lang kon ik echter niet teleurgesteld zijn (Johan speelde trouwens toch al met ontbloot bovenlijf), want Pain Of Salvation ging verder met het oorstrelende Undertow. Het nummer werd met een minimaal aan instrumenten gespeeld, rustiger en gevoeliger dan op het album. De hele zaal verviel hierbij in een ademloze stilte. Prachtig waren ook This Heart Of Mine en Song For The Innocent; rustige nummers die net als op het akoestische album “12:05” naadloos in elkaar overliepen.

Tegen het einde van de show kwam dan eindelijk het nummer waar al zo vaak om geroepen was… Disco Queen! Hoewel het nummer nogal een vreemde eend is binnen het Pain Of Salvation-materiaal, was het dé grote publieksfavoriet. Iedereen zong, danste en sprong mee. Een discobal in het midden van Paradiso hangen en Daniel’s wet-look (want dat krijg je van water over je heen gooien…) veranderen in een vetkuif en de tijdreis naar de seventies was compleet geweest. Niemand kan nu nog beweren dat disco en (prog)metal niet samengaan!

Na een toegift bestaande uit de cover Hallelujah van Leonard Cohen (voormalig klooster Paradiso kwam opeens geheel tot haar recht), Cribcaged en de ‘ballade-volgens-Pain-of-Salvation-begrippen’ Used was de avond dan helaas tot een einde gekomen. In m’n “Perfect Element” verliet ik Paradiso, hopend dat de dvd snel zal uitkomen!

Shireen Bekker