PaintboxAlbum

Een band uit Zweden afkomstig, met een zangeres die ook cello speelt. Dan zou Paatos waarschijnlijk de eerste band zijn die bij je te binnen schiet. Maar niet dus. Verder gaat de overeenkomst trouwens niet, want dit trio tapt uit een ander vaatje.

Voor de band is dit het tweede album. Het eerste album dat in 2008 uitkwam, is mij niet bekend. Op hun myspace pagina plaatsen ze zichzelf in de hoek alternatief / indie / pop, maar dat ze ook in de progressieve hoek passen, is een feit. Als ik steekwoorden zou moeten geven die bij mij opkomen bij het beluisteren van dit album dan zijn dat: frivool, licht en kunstig, maar ook de tegenpolen van deze termen komen naar boven. Kortom, geen makkelijke plaat om te recenseren.

Met ‘frivool’ bedoel ik ‘licht en uitdagend’. Volgens de band maken ze muziek waar ze zelf happy van worden en dat kan ik me wel voorstellen. Toch is niet alles wat ze maken te bestempelen als happy. Er zit ook tragiek in en wanneer je dit album onder de koptelefoon beluistert zal je ook iets beklemmends ontdekken. De stem van de mooie Linnea Olsson is een mix van Suzanne Vega, Björk en Tracy Hitchings (Landmarq) en zit vrij naar voren in de mix waardoor je het gevoel hebt dat ze dicht op je huid zit. Het geeft de nummers soms iets claustrofobisch, maar dan op een niet onprettige manier.

Met ‘licht bedoel ik ‘niet zwaarmoedig’. Veel nummers hebben iets luchtigs, zelfs als ze zwaar overkomen. Mindreader bijvoorbeeld wordt ondersteund door waanzinnige celloriffs en luchtige percussie, hierdoor houdt het nummer iets luchtigs terwijl het ook zwaar overkomt. Ik zou me aan de andere kant goed kunnen voorstellen dat mensen dit juist een beetje depri-muziek vinden. En als je naar nummers als Clowns of Ambient One (met mooie ambient invloeden) luistert dan kan ik daar ook wel inkomen, maar naar mijn mening zit er ook iets van hoop in deze nummers. Ik kan me voorstellen dat dit allemaal wat tegenstrijdig op je overkomt, maar juist die gevoelens houd je ook over wanneer je je in dit album verdiept.

Uiteindelijk is het pure kunst die de band op dit album laat horen. Het is net als een prachtig gedicht waarvan je niet precies kan omschrijven waarom het je raakt. Elk nummer heeft iets unieks, waardoor je het hele album geboeid blijft. Daarbij weten ze in elk nummer wel iets origineels te stoppen. Chef-koks hoor je vaak zeggen dat een gerecht ‘een zuurtje’ moet hebben, nou in elk nummer weet de band wel zo’n zuurtje te verwerken.

Ik denk dat je het beste maar hun myspace pagina kan bezoeken en je laten onderdompelen in de muziek van dit trio. Als je het helemaal niets vindt, dan hoef je het ook niet verder te proberen, maar zodra het je ook maar een beetje intrigeert, dan moet je zeker tot aanschaffen overgaan. Een beetje vreemd, maar wel lekker.

Maarten Goossensen