PallasAlbum

Eigenlijk had niemand meer gerekend op een nieuw album van Pallas. Sinds 2014 waren er van deze Schotse band geen nieuwe muzikale wapenfeiten meer vernomen in de vorm van nieuw werk.
Vanaf 2018 doken er wel regelmatig geruchten op dat de band niet ontbonden was.
De afgelopen maanden werden er zelfs voorzichtige meldingen gemaakt van een hernieuwde samenwerking tussen Mathewson, Murray, Brown en…Alan Reed, de zanger van het tweede uur (vanaf 1986).

Pallas was een van de Britse bands die in de jaren tachtig meeliftte op het succes van de tweede progressieve rockgolf, neo-prog, met bands als Marillion, IQ en Pendragon. Pallas slaagde er echter nooit in om uit de schaduw van deze bands te treden, waardoor de aandacht voor deze Schotten langzaam wegebde.
Na een eerste hiaat midden jaren tachtig werd het na het album “Wearewhoweare” uit 2014 akelig stil rondom de band. Naar nu blijkt hebben Mathewson, Murray en Brown al enige tijd aan het materiaal voor “The Messenger” gewerkt en is Reed later aangeschoven.

De Schotten van Pallas zijn sinds hun debuutalbum “The Sentinel” al behept met de angst voor de koude oorlog, het slechte in de mens en de hoop op een betere toekomst. Ook op hun nieuwste cd “The Messenger” komt deze thematiek veelvuldig om de hoek kijken. Daarnaast spelen milieu en de onvoorspelbare en impulsieve wereldleiders een grote rol.

Dit alles zorgt voor een weinig opgewekte stemming die ook veelvuldig in de muziek terug te horen is. Alle tracks hebben een intro met een onheilspellende sfeer, die zich in veel composities doorzet. Geprogrammeerde bombastische drums, een stuwende bas en veelal sfeerkleurende toetsen zijn daar vooral debet aan. Niall Mathewson grossiert in brede, slepende gitaarlijnen, die soms aan Steve Howe op het laatste Yes-album doen denken.
Daarnaast weet de band op het melodieuze en emotionele vlak sterk voor de dag te komen.
Vooral de ballad Heavy Air is daar een sterk voorbeeld van. Hier slaagt Pallas er glansrijk in om met de spaarzame begeleiding precies de juiste sfeer te treffen en de bijna klassieke melodie naar een hoger plan te tillen.
Verder weet het kwartet door middel van dynamische schakeringen de aandacht van de luisteraar vast te houden. Vooral Fever Pitch (met fraai toetsenspel) en The Nine (inclusief rap) zijn daar mooie voorbeelden van.

In het openingsnummer Sign of the Times doet de zang regelmatig aan wijlen Chris Squire van Yes denken. De gitaarsolo van Mathewson in dit nummer mag er zijn.
Dagsluiter en titeltrack The Messenger heeft met zijn ruim dertien minuten epische proporties en voldoende afwisseling. Het stuiterende ritme wordt onderbroken door een fraai akoestisch gitaarintermezzo, Carl Orff-achtige koorzang, een slepende gitaarsolo en een fraai jubelend slot, waardoor de Messenger toch enigszins hoopvol het toneel verlaat.

Om voor het etiket progressieve rock in aanmerking te komen, biedt het album als geheel te weinig avontuurlijk instrumentaal vuurwerk, wat de variatie niet ten goede komt. Met fraaie melodieën, dynamische schakeringen, sfeervolle nummers met emotionele lading weet Pallas met “The Messenger”, na bijna tien jaar, echter toch weer een smaakvol conceptalbum af te leveren.