Panama LimitedAlbum

Panama Limited was een Britse band die zich rond 1970 in de buurt van de buitengrenzen van prog ophield. Opgericht in 1968 als The Panama Limited Jug Band, vernoemd naar een song van Bukka White (1930) over de Panama Limited Train, die zijn route had tussen Chicago (Illinois) en New Orleans. Het repertoire van The Panama Limited Jug Band bestond veelal uit authentieke blues, uitgevoerd in akoestische bezetting met instrumenten als jug (een lege glazen of stenen fles gebruikt als blaasinstrument), contrabas, banjo en kazoo.

Na een aantal bezettingswisselingen en de toevoeging van diverse instrumenten zoals mondharmonica, viool, klavecimbel, gitaar, mandoline en percussie werd de aanduiding ‘Jug Band’ uit de naam geschrapt. Het nieuwe bloed in de bezetting, alsmede de tijdsgeest zorgden voor de nodige drang naar het overschrijden van de grenzen van de blues. Met name door de ‘barokke’ arrangementen kreeg de muziek van Panama Limited een Beefheartiaans karakter. Dat vormt meteen de legitimatie voor het feit dat deze re-issue van Esoteric Records een plek verdient op de recensie-pagina van deze site.

Het album opent met een rommelige rap avant la lettre die abrupt wordt afgebroken. Daarna horen we een zippende rits en begint de rap opnieuw, maar nu veel duidelijker en vooraan in de speakers. Het stemgeluid van Denis Parker doet meteen denken aan Steven Tyler (Aerosmith) in zijn stoutste momenten. Na dit opvallende intro stort de band zich in het trage Moonshine, beurtelings gezongen door Anne Matthews en Denis Parker. Moonshine is voorwaar geen vrolijk liedje: “Give me Moonshine, Just let me die.” Het afwisselende Citadel Chapters bestaat inderdaad uit verschillende hoofdstukken, gemarkeerd door tempo- en maatwisselingen. In delen van dit nummer horen we zelfs een zwaar vervormd geluid dat uit een synthesizer lijkt te komen.

De mondharmonica heeft een zeer prominente rol in deze muziek. Soms solistisch, dan weer begeleidend, soms heel schel klinkend, soms weer donker kleurend. De baspartijen van Dave Griffiths zouden wel eens een grote inspiratiebron kunnen zijn geweest voor Chris Squire. Luister maar eens naar de knappe quasi-solistische en syncopische bewegingen op dit instrument.

Dangle Wild is dreigend en opzwepend en gaat over allerlei duistere krachten. Ook hier lijkt het wel of we Steven Tyler himself horen. In Darkness Brings wordt de ‘darkness’ gebracht door het sinister klinkende klavecimbel. Het mooie sfeervol gearrangeerde titelnummer roept associaties op met San Francisco en The Summer Of Love. De zang van Anne Matthews vertoont dan ook enige gelijkenis met die van Grace Slick. Dat verklaart mede waarom een aantal nummers van Panama Limited aan Jefferson Airplane doet denken. Wanneer de muziek van dit album elektrisch zou zijn uitgevoerd, zou een aantal composities niet hebben misstaan in het repertoire van bands als Deep Purple en Led Zeppelin.

Bij de eerste draaibeurt van “Indian Summer” krijg  je de indruk dat je naar een akoestisch blues-album uit de jaren zestig luistert. Wanneer je de moeite neemt om het album vaker te beluisteren, komen er allerlei mooie details bovendrijven, zoals de toevoeging van diverse instrumenten, een tempowisseling hier, een maatwisseling daar, en dat alles in een organisch geheel gegoten. Een mooi document uit vervlogen tijden.

Math Lemmen