PangæaAlbum

Pangæa werd in 1989 opgericht door de broers Corey (toetsen, gitaar) en Andi Schenck (drums), die aanvankelijk onder de bandnaam Artica acteerden. Met Ron Poulsen (basgitaar) en zanger Darrell Masingale was de bezetting compleet. De groep bracht drie albums uit, “The Rite Of Passage” (1997), “Welcome To The Theatre…” (1998) en  “A Time & A Place” (2002). Op het laatste album verving Maurice Bettaglio Ron Poulsen en werd Steven Osborn als zanger aan de bezetting toegevoegd. Daarna verviel de groep in stilzwijgen, wat de reden was dat je de groep niet op deze website tegenkwam.

Daar komt nu verandering in, want na 22 jaar wordt het stilzwijgen doorbroken met de aankondiging van een gloednieuw album, getiteld “Beowulf”. Om iedereen (opnieuw) met Pangæa kennis te laten maken zijn de bovenstaande drie albums opnieuw uitgebracht, waarbij we “A Time & A Place” nader onder de loep nemen.

Opener Something Happened Yesterday laat een vrij klassiek en zelfs stereotiep Amerikaans melodieus rockgeluid horen. Coupletje hier, refreintje daar, gitaarsolo’s, meerstemmige vocalen en een lang slepend ‘layback’ intermezzo. Alles ligt prima in het gehoor alsof je luistert naar een mix van Styx en Starcastle, met een toefje Pink Floyd wanneer het op gitaar aankomt. Aansluitend pakt men ‘episch’ uit met het uit drie delen bestaande The Journey. Deel 1, Oasis (Tranquillity), is een kort akoestisch en gedragen nummer met fraaie meerstemmige zang. Deel 2, Oasis Of Seclusion, tapt uit een ander vaatje en is een stuk krachtiger met enkele fijne gitaarsolo’s. Ook hier doen de meerstemmige vocalen denken Starcastle en is Yes nooit ver weg. Op deel 3, Tierra Del Fuego, worden het tempo en de intensiteit verder opgevoerd en gaat het richting straight melodieuze rock met afwisselend diverse gitaarsolo’s.

Na de mid-tempo ballad Hollow Life, met als hoogtepunten een mooie gitaarsolo en afsluitende toetsensolo, volgt The Panther. De constant aanwezige ritmiek verraadt hier het componeerwerk van drummer Andi Schenck, met als hoogtepunt een minutenlang energiek en catchy stuk met drums en percussie. Als een duveltje duikt plots het Pink Floyd-nummer Time op. Het was Pangæa’s bijdrage aan het tribute-album “Signs Of Life” uit 2000, dat nauwelijks afwijkt van het ongeëvenaarde origineel. In het pakkende en melodieuze Beyond The Prism gebeurt ondanks de geringe speelduur veel. November Sky is een stemmige ballad met krachtige zang en ook hier weer zo’n heerlijke slepende gitaarsolo van Darrell Masingale. Deze gitarist bevalt mij wel.

In Myth gaan de mannen weer los. Het is een uptempo melodieus rocknummer met orkestrale toetsen en wederom een paar puike gitaarsolo’s. Ik vind het een van de betere nummers op het album. Afgesloten wordt met het uit twee delen bestaande The Human Condition. Deel 1, One Man, lijkt verraderlijk veel op Rush in hun symfonische periode van “Power Windows” en “Hold Your Fire”. De naadloze overgang naar deel 2, One World, is als stappen onder een koude douche, tenzij je van stadionrock à la Bon Jovi houdt. Extra nummer op dit door Robert Berry geproduceerde album is het korte Oasis In You, dat niets meer toevoegt aan het voorgaande.

Het voor mij (en vast velen) onbekende Pangæa laat met “A Time & A Place” een fraai album na voor de liefhebbers van toegankelijke progrock met invloeden van melodieuze rock.