Het is alsof ze uit een stripboek is weggelopen. Zangeres Anne-Marie Helder presenteert zich hier met een sierlijke tiara op haar voorhoofd, met een wijde cape om haar lijf en ze beweegt zich voort op hoge hakken. Ze doet dat vooral in combinatie met een grote glinsterende gitaar om haar nek. Vol passie en integriteit is ze al jaren het uithangbord van het uit Wales afkomstige Panic Room en mocht je maar een sikkepitje interesse hebben in de daden van de band, blijf dan even hangen; hier gebeurt het.
“Screens Live In London” is de naam, een dvd-album dat door crowd funding tot stand is gekomen. De zon moet flink geschenen hebben daar in Wales, aangezien de vooruitbetalende fans een fraaie Deluxe Edition voor hun geld kregen, een dubbel-dvd die, zij het in beperkte oplage, uitsluitend via de website van de band verkrijgbaar is.
Na vier uitstekende studio-cd’s en een semi-akoestisch remake-album is het buitengewoon welkom dat de band aan de muziekwereld ook laat zien wat men op het podium te bieden heeft. Dat Panic Room garant staat voor zinderende en tintelende rock die ondergedompeld is in progressieve sferen moge bekend zijn. Graag voeg ik daar dan nog aan toe dat het bandgeluid mede door de stem van Helder heerlijk sensueel klinkt en daarmee uniek van aard is. Dat is hier zeer zeker weer het geval.
De band heeft een eigen label, Firefly Music, en men is zo vriendelijk geweest ons de dubbel-dvd toe te sturen ter recensie. Daar gaat hij dan.
Op de eerste schijf staat een 19 nummers tellende registratie van het concert dat de band op 16 oktober 2016 gaf in de Assembly Hall in de wijk Islington te Londen. De beelden zijn geschoten door een tienkoppige filmcrew en laten naar mijn idee niets te wensen over. Ze ondersteunen de muziek perfect en al vanaf het eerste nummer Into Temptation raak je in de ban van de hartstochtelijke manier van spelen en zingen. Het is een waar genot om te zien hoe la Helder in haar element is en ondertussen de ene na de andere hoge noot uit de boom plukt. Daarnaast zorgt ze met verve voor de nodige aanvullingen op het gitaargeluid dat de ronde doet. Iedereen bij Panic Room heeft een prettig charisma en niet alleen dat, er is veel vakmanschap te zien en dat zonder enige etalage-ambitie.
Sinds enkele jaren speelt gitarist Dave Foster (Steve Rothery Band, Mr So and So) bij de band en dat is het beste dat Panic Room ooit is overkomen. Met zijn moddervette geluid weet hij de meeste nummers op te blazen tot progressieve proporties. Hoor de neoprog getinte intro van het aanstekelijke Freedom To Breathe of hoor de aanzwellende soundscapes annex gesoleer in het donkere Dust en constateer hoe genietbaar zijn invullingen zijn. Het merendeel van de composities is geschreven door toetsenist Jonathan Edwards al dan niet samen met Anne-Marie Helder. Het raffinement waarmee de nummers in elkaar steken valt direct al terug te horen in de manier waarop Edwards staat te spelen, zijn synths in het titelnummer Screens klinken pulserend, de pianoakkoorden in Chameleon zijn stuwend en Sandstorms voorziet hij van lekker orgel. Edwards is een bijzonder smaakvol muzikant en je zal hard moeten nadenken wil je hem met iemand kunnen vergelijken. Dat Yatim Halimi en Gavin John Griffiths een fantastische ritmesectie vormen onderstreept deze dvd nogmaals. De twee weten een gedrevenheid aan de dag te leggen die absoluut van meerwaarde is op de muziek. Hun enthousiasme in nummers als Promises en Song For Tomorrow is daar een goed voorbeeld van. Ook de variatie in de oosters getinte nummers Tightrope Walking en Apocalypstick is kenmerkend voor hun sublieme subtiliteit. Als het concert in z’n laatste fase verkeert komt er een aantal gave nummers voorbij waaronder Skin en Nocturnal. Panic Room sluit af met het weergaloze Satellite. Dit gedragen nummer bevat slepende power chords van Foster en 12-snarige gitaar van Helder, terwijl die zelfde Helder je met haar stem meeneemt naar een prachtige plaats in de ruimte waar je nooit meer weg wilt.
Behalve deze sublieme concertregistratie bevat de eerste schijf ook nog een interview met Helder en Edwards plus dat er een stel foto’s kan worden bekeken. Dat beide items niet bijster interessant zijn is overigens niet echt iets om over te vallen. Op de tweede dvd staan drie bonustracks en het is deze bijdrage die het bestaan van deze schijf rechtvaardigt. Een van de mooiste nummers van Panic Room wat mij betreft is The Fall en dat is in een prachtige uitvoering hier van de partij. Ook het bluesy Denial draagt bij aan de broeierige sfeer die de band wil creëren. Verder staat er op deze dvd veel footage van onder andere de repetities, de soundcheck en de opbouw van wat er op het podium in gebruik is. Tot slot komt er nog een lijst voorbij met namen van mensen die aan de crowd funding hebben meegedaan. De leden van Panic Room moeten trots zijn op deze mensen. Zij hebben ervoor gezorgd dat Panic Room zich kan profileren als een uitstekende band die een treetje hoger is gaan spelen.
Dick van der Heijde