Serene, middeleeuwse klanken trekken je de wereld van Pantheïst in. Alsof je een kerk in een Engels landschap binnenstapt en waar de gregoriaanse klanken van een monnikenkoor je verwelkomen. Plechtig en rustgevend. Strange Times begint daarmee indrukwekkend.
Pantheïst is in 2000 opgericht door de van oorsprong Griekse muzikant Kostas Panagiotou in Antwerpen, België. Zijn eerste intentie was om er een eenmansproject van te maken. In een later stadium werd hij vergezeld door Nicolas Tambuyser, die de gitaar hanteerde. Kort daarna namen ze hun eerste demo op met de naam “1000 Years”. In 2002 kwamen bassist Frédéric Caure en drummer Oscar Strik bij de band. In 2003 brachten ze hun debuutalbum uit, “O Solitude”, bij het label Firebox Records. Vanaf dat moment wijzigt de line-up van de band regelmatig, alleen bandleider Kostas Panagiotou handhaaft zichzelf in de credits van de nieuwe releases.
“Closer To God” is de zesde langspeler van de band, hoewel deze gedurende de vierentwintig jaar van zijn bestaan veel verschillende releases uitbracht in vorm van ep’s, singles en livealbums. De formatie bouwt een gedegen achterban op, maar blijft altijd een beetje onder de radar. In Nederland zijn er slechts spaarzame recensies in de pers te vinden. De band (met de altijd aanwezige Kostas Panagiotou) schrijft duidelijk vanuit een religieus bewustzijn.
Zit dat gevoel van een kerkelijke omgeving nog in je systeem? Dat is maar goed ook, want binnen Strange Times krijgen we namelijk ook een kerkorgel voorgeschoteld, die de religieuze beleving nog eens extra benadrukt. Het is een indrukwekkende song, waarbij een serene rust over je komt en waarbij je fantasie uitgebreid de ruimte krijgt te visualiseren. Wat een opener. Doom metal? Zeker. Melancholisch? Absoluut. Daarnaast worden we ingeleid in het centrale thema, de centrale melodie van dit album. Het dient als manifest voor de cd en trekt je bijvoorbeeld ook in de opvolger, het tweeëntwintig minuten durende Strange Times en het wat bondige Erroneous Elation. De melodie vind je weer terug in de toetsen, hoewel wat sneller en dus korter, met wat akoestische instrumenten, maar ook meer orkestratie.
Zijn we er dan? Nee, die sterke melodie wordt vervolgens ook nog eens gebruikt in de song Wilderness. Dit keer komen er in de productie meer heavy gitaren naar voren en ook de growls komen veelvuldig aan bod. De link met doom en deathmetal is daarmee overduidelijk te leggen. Naarmate de minuten verstrijken gaat het tempo steeds omhoog en de track eindigt in de vorm van progressieve metal.
Toegegeven, creatief en muzikaal gezien wordt het manifest helemaal uitgemolken. Wellicht gaan we dan voorbij aan de sterke filosofie van het thema, wat in de ogen van Panagiotou belangrijk is. Een betoog met de boodschap dat de gehele mensheid met apathie vanaf de zijlijn toekijkt, terwijl de wereld om ons heen implodeert door zelfdestructieve acties.
Hoe dan ook, wanneer je jezelf kan verliezen in een muzikaal thema, is dit een heerlijke, fascinerende trip, waarnaar je regelmatig terug zal grijpen. “Closer To God” is meer een creatieve kunstvorm dan een op zichzelf staand muzikaal project.