PantommindAlbum

Je zal uit Bulgarije komen en de euvele moed bij elkaar geraapt hebben om te pogen met je band iets in de progmetal-yoghurt te gaan brokkelen. Op hoeveel vooroordelen stuit je dan? En hoeveel arrogantie krijg je over je heen? Nou, dames en heren, het gaat hier om een brok ‘awareness’, want Pantommind is de suiker in de pap en zal het oor van menig liefhebber met een ganzenveer kietelen.

We gaan even terug in de tijd: de Bulgaren opereren vanaf begin 1990 onder de naam Lavender Haze, maar later veranderen ze dat in Pantommind. De band die sinds 2000 een stabiele line-up kent, is gezegend met een uitstekende zanger in de persoon van Tony Ivan. En dat is allesbehalve een schreeuwlelijk! De man kan krachtig uithalen, maar dwingt ook het nodige respect af in subtiel opzicht. Kortom een prachtstem voor alle stemmingen die de cd kent en voor de mensen die het wat waard vinden: volledig accentloos! Dan de muziek, hevig beïnvloed door de prog en metal uit eind jaren tachtig, wordt gebracht door vijf talentvolle mannen. Met inzet en passie zetten zij elf nummers neer die zonder uitzondering de kwalificatie ‘goed’ verdienen. Ze bewijzen ook dat er wel degelijk leven is na Rush en Dream Theater. Steevast is de toetsenman de smaakmaker in de songs, zonder de rol van de gitaristen te bagatelliseren, want ook hun instrument is prominent aanwezig. Echter de manier waarop de toetsen tot uitdrukking gebracht worden (ze creëren prachtige oases van rust), kan afwijkend genoemd worden van veel progmetal acts. Ze worden rijkelijk aangewend zonder daarbij glad te klinken en zijn als een verfrissende bries binnen het genre. Gitarist/toetsenist Pete Christ is de hofleverancier van de nummers en ook al heeft de hele groep het geheel geproduceerd, het was Christ die de boel van een mix en een master voorzag (samen met ene Scaldor).

Het hoesje komt uit de creatieve handen van Alex Sokerov en Kosta Atanasov, die hebben getracht in hun ontwerp de essentie van de teksten (optimistisch/romantisch) en de titel van de cd te vangen. Dan de composities: Follow Me begint met piano en dan slaan de drums, verzorgd door Drago, zich een weg door de progmetalen jungle. Dan wordt een compleet ander themaatje bij de horens gevat en zou de denkbeeldige vraag kunnen zijn of we het nog kunnen volgen. Ja heel erg goed, uitstekend zelfs. Dit is hooi op mijn vork, macaroni op mijn bord en koren op mijn molen.

De instrumentale uitspatting Spectastral is meer gitaargericht. De drums klinken hierop wel wat blikkerig. Jammer is ook dat het nummer aan het eind wordt weggedraaid. A Trace To Find is één van de ‘balladeske’ nummers op de schijf. Een plechtige compositie die zowel ruimte biedt voor gitaar als toetsen. Why heeft zo’n mooi tussenstuk met klanken uit het wonderorgel en als je denkt dat je dan het mooiste hebt gehad heb je het mis, want ditmaal heeft de groep haar krachten gespaard voor het ‘outro’. Niet afkappen die boel, maar een degelijk slot meegeven lijkt nu het credo.

De goede wijn wordt bewaard tot het laatst, weliswaar een stuk minder gitaargericht (al klinkt Pantommind sowieso niet zo heavy als bijvoorbeeld Symphony X), maar het is en blijft een indrukwekkend werkje. Bombastisch klinkt het in Mindtrip, een instrumentaal nummer dat vaag aan de sountrack van “Das Boot” (Klaus Doldinger) doet denken en aan Crystal Dreams van de Duitse band Zeno (op het album “Zenology”). Het fenomenale Knocking On My Door haalt het oude melancholische Queensryche naar boven. Wat ik een heel goede kwaliteit vindt van de band is het gevoel voor mystiek en sfeer, dat had die band uit Seattle ook, al is dat vergane glorie te noemen. After Rain neemt je aan de hand mee naar andere oorden, een plek waar je dromen niet aangetast worden door de realiteit. Had ook zo kunnen staan op het prachtige album “One Small Voice” van Heir Apparent. Na regen komt zonneschijn en dat warme straaltje heeft de naam Orpheus Whisper meekregen. Zoals wellicht bekend was Orpheus een dichter, die erg beroemd was om zijn lierspel en zijn muziek moet de mooiste geweest zijn die ooit geklonken heeft. Hij betoverde er in elk geval mens en dier mee. Zijn gefluister resulteert in een heerlijk zweeflied met atmosferische analoge keyboardpassages. Alsof het niks is brengt toetsenist Sunny X dingen ten gehore waar Vangelis jaloers op zou zijn. En wedden dat zijn naam de laatste is die je had verwacht bij een progmetal release? Verrassend is het in elk geval wel! Helaas moet het nummer evenals Orpheus’ bruid Eurydice veel te vroeg sterven.

Kortom het is geen bull(gaar)shit wat Pantommind ons laat horen. In de schaduw van het lot spelen zij zich op de ladder van succes. Dan maar met de volgende langspeler gelijk uit die schaduw treden, want een constante kwaliteit in compositorisch en speltechnisch opzicht, gezoet met die dijk van een stem doet liefhebbers van progmetal reikhalzend uitzien naar de toekomst van Pantommind. Hopelijk kunnen we de band snel bewonderen op een (prog)festival.

Ton Veldhuis