PanzerpappaAlbum

Bij het woord Panzerpappa heb ik een voorstelling van een vader die zich harnast en verschanst om zich te weren tegen de verschrikkelijke muziek die zijn zoon uit zijn veel te grote speakers laat knallen. Als een Noorse band zo blijkt te heten probeer ik me dergelijke muziek voor de geest te halen. Die moet in ieder geval heel hard zijn.

Dat blijkt in de praktijk mee te vallen. De muziek van Panzerpappa krijgt wel eens de etiketten jazzrock en avantprog mee. We zitten dan ook een beetje in de hoek van de Canterbury scene. Misschien moeten we ons eerder zorgen maken over de zoon…
Panzerpappa vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze hun muziek zouden mengen met lyrische folkmuziek. Die gedachte leidde tot een optreden met Rannveig Djønne, een vooraanstaande Noorse trekzakbespeelster, aangevuld met een klassieke dwarsfluitist, een zangeres en  iemand die zich bedient van de euphonium. Dat is geen ongelijkzijdige veelhoek, maar een blaasinstrument.

In het hart van fjordenland vinden de liveopnamen plaats van de cd die “Skjeringspunkt” gaat heten. Dat betekent zoveel als kruispunt, als om de ontmoeting tussen verschillende muziekstijlen te markeren.
De gasten bepalen nadrukkelijk het geluid en de sfeer van het optreden. Ze zorgen voor een light versie van Panzerpappa, dat op zich al niet zulke stevige muziek maakt. De folkinvloeden zijn niet van de lucht, dat kun je aan trekzak en dwarsfluit wel overlaten, en soms komt ook het gevoel van kamermuziek boven drijven. De dwarse ritmes die de muziek van deze Noren kenmerken zijn zeker nog aanwezig, maar lijken door de toevoeging van genoemde instrumenten te zijn afgezwakt.

Het begint al buitengewoon subtiel met Tredje Malist, van hun derde cd “Pestrottedans”. Heel sfeervol en fraai mengen de blaasinstrumenten, de trekzak en de gitaar zich met ingehouden toetsenwerk.
Hoorden we in het verleden al flink wat blaasinstrumenten, op “Skjeringspunkt” is dat aspect nog eens verstrekt. Kan Jarle G. Storlokken op gitaar pittige partijen neerleggen, die zijn juist weer wat teruggeschroefd. Luke Peerdeman schreef over “Summarisk Suite” van improvisatiegedreven composities, strakke ritmes, en sfeervolle arrangementen. Sfeervol zijn de klanken op dit nieuwe album zeker en het gezelschap lijkt er soms ook flink op los te improviseren.

Het wachten is op de zangeres. Op nummertje zeven, Vintervake, gaat Veronica Horven Jensen dan toch los. Veel indruk maakt haar stem niet. Haar hoge uithalen (in het Noors) in Bambas, dat klinkt als een volksliedje, bevallen me beter. De gitaarsolo die volgt is fraai. Dat is net het beetje pit dat deze muziek goed kan gebruiken. We horen regelmatig solo’s op de verschillende blaasinstrumenten, de trekzak en gelukkig ook de gitaar. Het gezelschap speelt nummers van eerdere cd’s van Panzerpappa, maar ook ander werk. Slotstuk Boeves Psalm, een kruising tussen een volksliedje en een psalm, dateert bijvoorbeeld uit 1981. Een enkele keer  doen de toestenmannen van zich spreken met wat aparte klanken en korte solo’s.

Het is zeker genieten van deze folk-/lightversie van Panzerpappa, waarbij je bijna niet doorhebt dat het liveregistratie betreft. Dat betekent dat ze een sterk staaltje musiceren ten beste geven, maar ook dat je het applaus tussen de nummers nauwelijks hoort. De scherpe randjes van de wat dwarse ritmes waarvan de band zich normaliter bedient, zijn er vanaf geschaafd. Dat maakt “Skjeringspunkt” tot een geschikt instapmodel voor hen wat huiverig zijn voor een overdosis King Crimson.