Paradise LostAlbum

Sommige ontwikkelingen zijn bijzonder, zonder dat je het bewust doorhebt. Zo ook het feit dat er nog geen enkel album van de formatie Paradise Lost op deze site is besproken. Terwijl de band veelvuldig wordt vergeleken met Anathema, Antimatter, Swallow The Sun, Draconian en Opeth, maar bijvoorbeeld ook met Porcupine Tree. De band is in enkele gevallen zelfs een inspirator geweest voor de genoemde formaties, maar zeker voor Katatonia, The Gathering, Nightwish en Lacuna Coil. Dat wij de band nooit hebben gerecenseerd komt gedeeltelijk door de geschiedenis van de band en anderzijds door de corebusiness van deze site: het bespreken van progressieve en symfonische rock. De band is oorspronkelijk afkomstig uit de gothic doom/deathwereld en is het genre meer dan de genoemde formaties trouw gebleven.

Paradise Lost is afkomstig uit Halifax -Yorkshire van het Verenigd Koninkrijk, die begin jaren ‘90 samen met Anathema en My Dying Bride het gothic doom metal genre ontwikkelde. Van deze drie bands vergaarde Paradise Lost wellicht wel de meeste roem getuige de vele festival uitnodigingen en omvangrijke tournees in het verleden. PL is als band zelf beïnvloed door de gothic formatie The Sisters Of Mercy die in de jaren ‘80 van de vorige eeuw toonaangevend binnen het genre was.

Paradise Lost heeft altijd een plek bemachtigd tussen grote metal labels als Century Media, Nuclear Blast, EMI en Peaceville, waardoor de bekendheid altijd up-to-date bleef tijdens nieuwe releases. De band wordt enerzijds bejubeld, anderzijds verguisd door media (en fans) omdat het verschillende gedaanten binnen zijn discografie heeft aangenomen. Desondanks bleef de link met melancholische doom en gothic muziek altijd dichtbij. Voor de fans van het eerste uur worden alleen de albums “Host” (1999) en “Believe In Nothing” (2001) nog steeds als “gruwel” releases bestempelt vanwege het hoge gehalte elektronica vermengd met pop.

Wat biedt dit zestiende studioalbum van Paradise Lost de notoire Progwereldlezer dan? Meer dan je denkt. Zeker als bovenstaande namen je aanspreken is de kans groot dat je de muziek van Paradise Lost op “Obsidian” gaat bevallen. En ik zeg het er maar preventief bij, je moet openstaan voor grunts. Een pluspunt voor de grunts van zanger Nick Holmes is daarbij dat ze verstaanbaar zijn. Evenals zanger Anders Jacobson van Draconian kan je zijn teksten namelijk altijd volgen. Overigens gebruikt Holmes niet alleen grunts, hij zingt op dit album (Darker Thoughts) ook met zijn gewone stem, wat vaak doet die klank gemend met de muziek denken aan het vroegere Anathema. Muzikaal kan je die ‘Anathema lijn’ ook doortrekken naar de track Ghosts, let daar vooral op de gitaren. Over het algemeen is de variëteit op dit album veelzijdig, maar verwacht geen uitgesponnen en overdreven tempowisselingen binnen de songs zelf. De muziek van Paradise Lost blijft stevig, ‘to the point’ en pakkend.

Als liefhebber van het Zweedse Draconian moet ik een vergelijk maken die mij opvalt, luister eens naar Fall From Grace, de intro én het vervolg van dit nummer is kenmerkend voor beide bands. Natuurlijk krijgt PL de eer voor de authenticiteit, maar dit kan ook zo maar op een toekomstig Draconian album staan. Heerlijk ruig maar ook kippenvel opwekkend is het nummer Ravenghast, maar ook Hope Dies Young. Die tracks doen me denken aan de laatste werken van Swallow The Sun, maar zijn vooral ook kenmerkend voor het verleden van Paradise Lost. Dit is de kenmerkende doomsound die de band in het verleden veel heeft gebruikt en waarmee men zoveel fans heeft vergaard. Betoverend mooi als je ervoor openstaat.

Dit album is overall gezien een mooi overzicht van de bands carrière. De vele facetten en diversiteit van de band komen in ultieme vorm bij elkaar en eens temeer is het duidelijk dat deze formatie talloze artiesten en bands heeft geïnspireerd. Als je dit album gedetailleerd gaat beluisteren komen veel contouren van andere bands tot wasdom. Niet omdat Paradise Lost die bands kopieert, juist het tegenovergestelde, PL laat hier het verleden herleven als nooit tevoren. Na het beluisteren moet je constateren dat deze band als inspiratiebron heeft gediend voor veel bands die momenteel bovenaan de progladder staan.