ParheliaAlbum

Schuif maar aan zangert, je bedje lijkt gespreid. Op het eerste gehoor is het Ierse Parhelia een lekker bandje.”First Light”, hun debuut ep, bevat vijf instrumentale nummers die klinken alsof een zoektocht naar een vocalist vruchteloos is gebleven. Zo is het in feite ook. Emplooi zat dus. In een niet zo ver verleden, toen de band nog Revile heette, had men nog een zanger in de gelederen. Dit heerschap had een vrij matig stemgeluid en hij werd dan ook de band uitgeknikkerd. Omdat audities niets opleverden werd besloten om onder een nieuwe naam als instrumentaal kwartet verder door het leven te gaan. Het is dan 2005 en een jaar later ziet “First Light” het levenslicht.

Een regiment recensenten jubelt over het feit dat je de zang op deze schijf niet mist. Ik zal dan wel de enige soldaat zijn die niet in de maat loopt, want ik mis de zang wel degelijk. In het melodie compartiment zit mijns inziens nog te veel ruimte en ook de harmonieën lijken om een florissante zanglijn te vragen.

Parhelia maakt moderne postrock met een bassist, een drummer en twee gitaristen waarvan er één ook hier en daar samples aan het geheel toevoegt. De vier geven hun muziek een atmosferische glans in een proggy kader zoals bands als Anathema en Porcupine Tree dat ook doen. Dat de nummers op “First Light” ondanks hun donkerte zo gemakkelijk binnen weten te glijden komt o.a. door die sublieme productie, want tjonge jonge wat klinkt dit schijfje goed zeg. Samen met de volle bas en de dynamische drums vormen de gitaarpartijen, variërend van subtiel getokkel tot crungy akkoorden, een hecht totaal.

Ook met het verzorgde karakter, zowel qua muziek als qua verpakking, maakt deze “First Light” een toegankelijke indruk. Hier is trouwens een punt om af te haken want Parhelia is nou niet bepaald bezig om uit de bocht te vliegen. Het is allemaal iets te weinig enerverend, te gezapig.

“First Light” heeft een stemmig zwarte digipack. Op de voorkant zie je een foto van de zwarte vlekken om de zon die in de astronomie Parhelia worden genoemd. Ook het schijfje zelf is zwart maar ik denk niet dat ik het grijs zal draaien. Het album begint heel aardig met het korte titelnummer. Dit is trouwens een onvervalste opener die dan ook geen zang nodig heeft. Het prachtige A Second Changes Everything is de voorbode van, zo lijkt het, een briljante plaat. Gaandeweg blijkt “Parhelia” om te komen in eenvormigheid. Eén nummer is nog geweldig. Twee nummers zijn minstens goed te noemen. Bij drie nummers begint het bandje me al wat te vervelen en als het album is afgelopen heb ik het wel gehad met de van pakkende melodieën gespeende muziek.

Oké. Ik verlies mezelf wat in negatieve subjectiviteit maar hier is m’n tegenreactie. Het zal me niks verbazen als “Parhelia” met deze ep een vette platendeal gaat scoren. Kwaliteit genoeg. Een sterk album als “Thirteenth Step” van A Perfect Circle ligt dan misschien wel in het verschiet. Daar hoeven we geen lichtjaren op te wachten.

Dick van der Heijde